29 Ekim 2023 Pazar

En Turquie, la célébration du centenaire de la République est éclipsée par la tragédie de Gaza

 

Le peuple turc était prêt à célébrer avec enthousiasme le 100e anniversaire de la fondation de la République. Cependant, l’attaque brutale du Hamas contre Israël le 7 octobre et la réponse irrationnelle et exagérée d’Israël basée sur un recours excessif à la force contre les civils en bombardant les logements de Gaza ont provoqué tristesse et colère, en particulier parmi les cercles islamistes/conservateurs du pays ; éclipsant ainsi la joie de la célébration républicaine.

Il ne faut pas s’étonner que dans un pays presque entièrement composé de musulmans, la mort d’enfants musulmans innocents provoque le désespoir et la colère envers Israël. Les mauvaises stratégies militaires adoptées par l’État israélien peuvent également être prouvées par les statistiques ; près de la moitié des morts dues aux bombardements israéliens étaient des enfants et des bébés (3 000 enfants sont morts sur 7 000). Bien sûr, non seulement les islamistes qui se soucient de la vie des musulmans, mais aussi les modérés de gauche, les libéraux et les humanitaires de droite, se sentent également tristes et en colère d’être témoins de la mort d’enfants, en particulier lorsque les hôpitaux et les sanctuaires sont pris pour cible par les forces militaires.

Après l’attaque du Hamas, le président turc Recep Tayyip Erdoğan a gardé son calme et son bon sens et a invité les deux parties à la modération pour éviter de nouvelles effusions de sang. La réponse d’Erdoğan a également été accueillie positivement par les diplomates israéliens. Cependant, en tant qu'homme politique d'origine islamiste et gagnant en popularité grâce à ses critiques acerbes de l'agression israélienne en Palestine, Erdoğan ne pouvait plus garder son calme et a commencé à critiquer l'administration israélienne avec des mots durs dans les jours suivants après avoir vu les vidéos tragiques venant de Gaza. Les corps d’enfants et de bébés morts ont profondément blessé Erdoğan et le peuple turc. En ce sens, Erdoğan a défendu le Hamas en tant qu’organisation de libération et groupe de moudjahidin et a reproché à Israël d’agir comme une organisation plutôt que comme un État. Erdoğan a également déclaré qu'il avait annulé sa visite en Israël, bien qu'il ait serré la main de Netanyahu il y a quelques semaines à peine à l'Assemblée générale des Nations Unies. En Turquie, même ceux qui défendent le droit d’Israël à l’autodéfense ont commencé à critiquer le gouvernement israélien et les forces de défense pour des crimes aussi horribles. L’indifférence des pays occidentaux, notamment les États-Unis, le Royaume-Uni, l’Union européenne, etc., a également nui aux Turcs et aux musulmans du monde entier et a prouvé une fois de plus la nature imparfaite de l’ordre international d’aujourd’hui.

Lors d’un grand meeting pro-palestinien le 28 octobre 2023, le président Erdoğan s’est adressé à des centaines de milliers de personnes. Erdoğan a déclaré Israël « État criminel de guerre » et a critiqué les nations occidentales pour leur approche indifférente. Tout en accusant Israël d’avoir commis un génocide contre les musulmans, Erdoğan a également donné le signal d’une lutte diplomatique et juridique contre Israël pour les crimes contre l’humanité commis lors des bombardements à Gaza.

Était-ce une coïncidence ou un timing délibéré, nous ne le savons pas, mais les effets tragiques des frappes israéliennes à Gaza éclipsant les cérémonies du centenaire républicain pourraient être le marqueur du deuxième siècle de la Turquie en tant que pays plus conservateur, orienté vers l’islam et autoproclamé. Il est évident que la politique étrangère turque s'est éloignée davantage des préférences occidentales ces dernières années, comme le prouvent la poursuite des échanges commerciaux et les bonnes relations de la Turquie avec la Russie, ainsi que les préoccupations turques à l'égard des Palestiniens, en plus de l'insistance turque à Chypre pour la reconnaissance de l'État des Chypriotes turcs : la République turque de Chypre du Nord. Objectivement parlant, si l’Occident semble plus juste dans le cas de l’Ukraine, la position turque me semble plus convaincante dans le cas de la Palestine. En effet, dans le premier cas, la Russie était l'agresseur et a déclenché une guerre inutile, et dans le second cas, bien que le Hamas semble être l'agresseur qui a déclenché l'effusion de sang, en fait, l'absence de règlement politique, l'occupation israélienne du territoire palestinien terres, et les opérations militaires continues d'Israël au fil des années ont provoqué une telle attaque. La nature islamiste et les méthodes barbares du Hamas doivent bien sûr être condamnées et critiquées, mais cela ne change rien au fait qu’elles sont le résultat de l’absence de solution politique au problème de l’occupation israélienne vieux de plusieurs décennies.

C’est pourquoi, pour toutes ces raisons, nous exhortons les États-Unis à prendre l’initiative et à élaborer un plan de règlement en Palestine pour mettre un terme à la mort d’autres enfants et bébés. Le conflit israélo-palestinien pourrait prendre fin grâce à un plan juste, bien pensé et bien négocié qui créerait un État palestinien libre en plus de l’État israélien (juif) existant. Cela ne pourrait être réalisé que par un effort conjoint des États-Unis et de l’ONU, mais jusqu’à présent, l’administration Biden semble très inefficace et indécise, contrairement aux gouvernements démocrates précédents tels que Jimmy Carter et Bill Clinton qui ont lutté pour un règlement en Palestine et le normalisation entre les pays arabes et l'Israël. L’administration Biden doit se rappeler que même l’administration Trump avait un plan de règlement et de paix en Palestine et que rester derrière l’administration Trump sur la question palestinienne devrait être une source de honte pour tous les démocrates.

Enfin, je dois avertir qu’un État palestinien libre, issu des menaces faites par l’Iran, détenteur d’armes nucléaires dans les années à venir, affaiblirait les États-Unis, l'Israël et les régimes démocratiques en général dans la région. C’est pourquoi je pense qu’il est très opportun pour les États-Unis d’agir et de résoudre le problème pour de bon, également pour la sécurité d’Israël. Autrement, je pense qu’un règlement forcé de la Palestine par l’Iran pourrait avoir lieu dans un avenir proche et que cela ferait de l’Iran une puissance régionale malgré le caractère théocratique et totalitaire de son régime. Le peuple turc d'autre part, a célébré le centenaire de sa République de manière respectueuse pour montrer son respect aux peuples palestinien et juif qui ont perdu la vie dans une guerre insensée.

Assoc. Prof. Ozan ÖRMECİ


28 Ekim 2023 Cumartesi

Doç. Dr. Ozan Örmeci'nin Cumhuriyetin 100. Yıldönümü Şerefine Katıldığı Söyleşi: "Osmanlı'dan Günümüze Türk Dış Politikası"

 

Uluslararası Politika Akademisi (UPA) Kurucu Genel Koordinatörü ve İstanbul Aydın Üniversitesi Siyaset Bilimi ve Uluslararası İlişkiler (İngilizce) bölümü öğretim üyesi Doç. Dr. Ozan Örmeci, 28 Ekim 2023 tarihinde, Türkiye merkezli düşünce kuruluşu BİLGESAM'ın Cumhuriyetin 100. yıldönümü şerefine düzenlediği etkinlikte "Osmanlı'dan Günümüze Türk Dış Politikası" başlıklı bir sunum yaptı. Aşağıdaki linkten bu söyleşiyi izleyebilirsiniz.

27 Ekim 2023 Cuma

In Türkiye, the Centennial Celebration of the Republic is Overshadowed by the Tragedy in Gaza

 

Turkish people were ready for an enthusiastic celebration of the 100th year anniversary of the foundation of the Republic. However, Hamas’ vicious attack on Israel on October 7 and Israel’s irrational response based on excessive use of force on civilians by bombing settlements in Gaza caused sadness and anger, especially among the Islamist/conservative circles within the country; thus, overshadowing the joy of the Republican celebration.

It should not be surprising that in a country almost fully composed of Muslims, the death of innocent Muslim children causes despair and anger toward Israel. Wrong military strategies adopted by the Israeli State can be proven by the statistics as well; almost half of the dead people due to Israeli bombardments were children and babies (3,000 children died among 7,000). For sure, not only Islamists who care about Muslim lives, but left-wing, liberal, and humanitarian right-wing moderate people also feel sad and angry because of witnessing dying children especially when hospitals and sanctuaries are targeted by military forces.

Following Hamas’ attack, Turkish President Recep Tayyip Erdoğan kept his calmness and common sense and invited both sides to moderation to prevent further bloodshed. Erdoğan’s response was positively received by Israeli diplomats as well. However, as a politician from an Islamist background, and gaining popularity with his fierce criticism of the Israeli aggression in Palestine, Erdoğan could not keep his calm anymore and began to criticize the Israeli administration with harsh words in the coming days after seeing the tragic videos coming from Gaza. Bodies of dead children and babies deeply wounded Erdoğan and Turkish people. In that sense, Erdoğan defended Hamas as a liberation organization and mujahedeen group and blamed Israel for acting like an organization rather than a state. Erdoğan also stated that he cancelled his visit to Israel although he shook the hand of Netanyahu just a few weeks ago at the United Nations General Assembly. In Türkiye, even people who defend Israel’s right to self-defense began to criticize the Israeli government and defense forces for such horrific crimes. Western countries’ indifference including the United States, the United Kingdom, the European Union, etc. also hurt Turks and Muslims around the world and proved once again the flawed nature of the international order of today.

Was it a coincidence or a deliberate timing we do not know, but the tragic effects of Israeli strikes in Gaza overshadowing Republican centennial ceremonies could be the marker of Türkiye’s second century as a more conservative, Muslim-oriented, and self-ordained country. It is obvious that Turkish foreign policy has become more divergent from Western preferences in recent years as proven by Türkiye’s continuing trade and good relations with Russia as well as Turkish concerns for Palestinians in addition to Turkish insistence in Cyprus for the recognition of Turkish Cypriots’ state; the TRNC (Turkish Republic of Northern Cyprus). Objectively speaking, while the West seems more just in the case of Ukraine, the Turkish position seems more convincing to me in Palestine. That is because in the first case, Russia was the aggressor and started an unnecessary war, and in the second case although Hamas seems to be the aggressor who started the bloodshed, in fact, the lack of a political settlement, Israeli occupation of the Palestinian lands, and Israel’s continuous military operations over the years provoked such an attack. Hamas’ Islamist nature and barbaric methods should be of course condemned and criticized, but this does not change the fact that these are the results of the lack of a political solution to the decades-old Israeli occupation problem.

So, for all these reasons, we urge the United States to take the lead and come up with a settlement plan in Palestine to stop the deaths of more children and babies. Israeli-Palestinian conflict could be ended with a just, well-thought, and well-negotiated plan that would create a free Palestinian State in addition to the existing Israeli (Jewish) State. This could be done only by a joint U.S. and the United Nations (UN) effort, but so far Biden administration seems very ineffective and indecisive, unlike earlier Democratic governments such as Jimmy Carter and Bill Clinton who struggled for a settlement in Palestine and Arab-Israeli normalization. Biden administration should remember that even Trump administration had a plan for settlement and peace in Palestine and staying behind Trump administration on the Palestinian issue should be a source of shame for all Democrats. 

Lastly, I should warn that a free Palestinian State that came out of threats made by nuclear weapons possessed Iran in the coming years would make the U.S., Israel, and democratic regimes in general much weaker and less prestigious in the region. So, that is why, I think it is very timely for the U.S. to take action and solve the problem for good for the safety of Israel as well. Otherwise, I think an Iran-forced settlement in Palestine could be happening in the near future and this will turn Iran into a regional power despite its regime’s theocratic and totalitarian character. Turkish people on the other hand will celebrate the centennial of their Republic in a respectful manner to show their respect for Palestinian and Jewish people who lost their lives in a meaningless war.

Assoc. Prof. Ozan ÖRMECİ


26 Ekim 2023 Perşembe

Doç. Dr. Ozan Örmeci, Azerbaycan Haber Sitesi Konkret.az için Güney Kafkasya, Ortadoğu ve Türk-Amerikan İlişkilerindeki Gelişmeleri Yorumladı

Uluslararası Politika Akademisi (UPA) Kurucu Genel Koordinatörü ve İstanbul Aydın Üniversitesi Siyaset Bilimi ve Uluslararası İlişkiler (İngilizce) bölümü öğretim üyesi Doç. Dr. Ozan Örmeci, 26 Ekim 2023 tarihinde, Azerbaycan merkezli haber sitesi Konkret.az'den Elmir Kamal'a özel bir röportaj verdi ve Güney Kafkasya, Ortadoğu ve Türk-Amerikan ilişkilerine dair yorumlarda bulundu. Aşağıdaki linkten bu mülakata ulaşabilirsiniz.


 

24 Ekim 2023 Salı

Doç. Dr. Emre Saral'la Mülakat: Türk-Macar İlişkileri


Doç. Dr. Emre Saral, 1983 yılında Ankara’da dünyaya geldi. 2000 yılında TED Ankara Koleji’nden, 2004 yılında Bilkent Üniversitesi Uluslararası İlişkiler bölümünden mezun oldu. Yüksek lisansını Ankara Üniversitesi’nde Avrupa Birliği'nin Uluslararası İlişkileri üzerine yapan Saral, Hacettepe Üniversitesi Atatürk İlkeleri ve İnkılâp Tarihi Enstitüsü’nden 2016 senesinde doktora derecesini almış; 2023 senesinde de Doçent olmuştur. 2007 yılından beri aynı kurumda çalışmakta; 2017 yılından beri lisans düzeyinde Atatürk İlkeleri ve İnkılap Tarihi derslerini vermektedir. Türk-Macar Dostluk Derneği Yönetim Kurulu üyesidir. Yurt içi ve yurtdışında düzenlenen çeşitli bilimsel toplantılarda 20. yüzyılda Türk-Macar ilişkileri üzerine konuşmalar yapmıştır. Macar Devlet Altın Liyakat Haç Nişanı sahibidir. İngilizce, Macarca ve Almanca bilmektedir.

Ozan Örmeci: Sevgili Emre, bize vakit ayırdığın için teşekkürler. İstersen mülakatımıza güzel ve müjdeli bir haberle başlayalım. Kısa bir süre önce, Macaristan Devleti tarafından Altın Liyakat Haç Nişanı'na layık görüldün ve düzenlenen bir törenle ödülünü aldın. Bu konuda bize daha fazla bilgi verebilir misin?

Emre Saral: Söylediğin gibi, ben, Macaristan Devleti’nin “Altın Liyakat Haç Nişanı” ile taltif edildim. Bu nişanın altın, gümüş ve bronz olarak üç türü vardır. Sivil ve askerî olmak üzere iki ayrı kategoride verilir. İlk defa İkinci Dünya Savaşı’nın ardından 1946 yılında verilmiş; Macaristan’daki rejim değişikliğini takiben 1991 yılından itibaren nişan üzerinde değişikliğe gidilmiştir. Her sene Mart ayında ve Ağustos ayında alanında başarılı çalışmaları olan ve toplumun gelişmesine katkıda bulunan faaliyetlere sahip kimselere verilmektedir.

Bu nişana layık görülmemin sebebi, çağdaş Türk-Macar ilişkileri, özellikle Macaristan’ın 20. yüzyıl başı Türk tarihinde oynadığı rolü açığa çıkarıcı araştırmalar ve bunu yayıcı faaliyetler ve iki ülkenin kültür ilişkilerinin geliştirilmesinde oynadığım etkin rolü resmen tanımış olmalarıdır. Macaristan’a ilk defa 2009 yılında “Türkiye-Macaristan İlişkileri (1920-1945)” başlıklı doktora araştırmalarım sırasında Erasmus staj programı kapsamında gittim ve orada Macarca dil kursuna katıldım. Daha sonra iki defa Macaristan devlet burslarından yararlanarak Macar Devlet Arşivi ve kütüphanelerinde çalışmalar yürüttüm. Arşiv araştırmaları sonucunda bulduğum verileri doktora tezim başta olmak üzere çeşitli dergilerde ve bilimsel etkinliklerde paylaştım. Doktorayı tamamlamamın ardından, zaten önceden üzerinde çalışmış olduğum Birinci Dünya Savaşı’nda Osmanlı cephelerinde savaşmaya gelen Avusturya-Macaristan Ordusu askerleri üzerine babamla beraber bir kitap yazdım. Bu çalışmalar ışığında, Çanakkale’de iki topçu bataryasının var olduğunu, Anadolu’da, Sina Çölü’nde ve Filistin’de Macar askerlerin de Türklerle omuz omuza savaştığını; Cumhuriyet'in ilanının ardından çok sayıda Macar'ın Türkiye’ye inşaat işçisi, uzman ve mühendis olarak gelerek ülkemizin kalkınmasına katkıda bulunduklarını gün yüzüne çıkardım. Ayrıca, bu sene 32. kuruluş yıldönümünü kutlayan Türk-Macar Dostluk Derneği'nin Yönetim Kurulu üyesi olarak görev yapmaktayım. Derneğimiz bünyesinde Macaristan tarihine, kültürüne, siyasetine dair rafine bilgi vermeyi hedefleyen internet sitemizi 2013 yılında hayata geçirerek kısa sürede bir referans kaynak haline gelmeyi başardık.

Bu çalışmaları tabii ki tek başıma yapmam mümkün değildi; bu bakımdan tarihe ve Macar kültürüne oldukça meraklı olan Dernek Başkanı babam Tosun Bey’in beni yönlendirmesini ve bana yardımlarını minnetle anmam gerekir.  Bu nişandan başka, Macar Devleti’nin verdiği başka nişanlar ve unvanlar da bulunmaktadır. Örneğin, babam İsmail Tosun Saral, 2013 yılında Macaristan Liyakat Şövalye Nişanı ile taltif edilmişti. İki hafta önce gerçekleşen nişan takdim töreninde konuşma yapan Büyükelçi Viktor Mátis, bu duruma da temas etti ve “aynı aileden iki madalya almış tek Türk aile” diyerek bizleri ayrıca onurlandırdı.

Ozan Örmeci: Türkiye ile Macaristan ilişkilerinde günümüzde gelinen durumu nasıl yorumlarsın?

Emre Saral: Türkiye ile Macaristan’ın günümüzde çok yakın ilişkileri vardır. İki ülke stratejik ortak ve NATO müttefikidirler; Türkiye’nin Macaristan ile köklü ve sağlam dostluk bağlarına dayanan kapsamlı ilişkileri vardır. İki ülke arasında en üst düzeyde katılımın sağlandığı Yüksek Düzeyli Stratejik İşbirliği Konseyi toplantıları düzenli olarak gerçekleştirilmektedir. İki ülke arasındaki ikili ticaret hacmi 2022 yılında 3,5 milyar dolar düzeyini yakaladı. Bu da, tüm zamanların en yüksek seviyesi anlamına geliyor. İki ülkenin de hedefi bu hacmi 6 milyar dolar seviyesine çıkarmak. Türk işadamları Macaristan’da özellikle inşaat ve turizm alanlarında yatırım faaliyetleri gösteriyorlar. Şişecam firmasının orada bir yatırımı var; yakın zamanda Türk şirketler tarafından Macaristan’da özel hastane açılacak. Macarlar da Türkiye’ye önem veriyorlar. Örneğin, geçtiğimiz aylarda Macar bir kuvöz firması Ankara yakınlarında bir fabrika açtı.

Bu sene 18 Aralık 2023 tarihi iki ülke arasında imzalanan dostluk antlaşmasının 100. yıldönümü olarak kutlanacak. Bu vesileyle 2024 “Türk-Macar Kültür Yılı” olarak ilan edildi. Kültür yılı kapsamında hem Türk tarafı, hem de Macar tarafı yüz ayrı etkinlik düzenleyerek 2024’e renk katmayı hedeflemektedir. Edebiyat, bilim, sanat, tarih, müzik gibi farklı alanlarda her iki tarafta da hummalı bir çalışma olacak. Bu etkinlikleri iki ülkenin devlet kurumları destekleyecek. Özel girişimlerin ve sivil toplumun yapacakları etkinlikleri saymadım bile…  

Macaristan Cumhurbaşkanı Katalin Novák, kahraman köpek Mancs'ın anısına açılan heykeli ziyaret ederken

Macaristan, büyük deprem felaketi sonrasında yardımımıza koşan ilk milletlerdendir. Macar kurtarma ekibinin köpeği Mersin’de enkaz altından bir çocuğu kurtardı; Macaristan Cumhurbaşkanı Katalin Novák, bu depremzede çocuğu daha sonra Adana’daki evinde bizzat ziyaret etti. Ayrıca, 1999 Gölcük depreminde de büyük yararlılık gösteren Mancs isimli Macar arama-kurtarma köpeğinin Miskolc ve İzmit şehirlerine heykeli dikilmiştir. 

Ozan Örmeci: Macaristan'ın diğer Avrupa ülkelerine kıyasla çok daha yoğun olduğunu düşündüğümüz ve gözlemlediğimiz Türkiye sevgisi, ilgisi ve Türk kimliğine merakının tarihsel ve sosyolojik nedenlerini bilmeyenler için açıklayabilir misiniz? 

Emre Saral: Macaristan ve Türkiye jeostratejik öneme sahip iki devlettir. Birisi 19. yüzyılın son çeyreğinden itibaren Orta Avrupa, Tuna Havzası ve Balkanlar’da diğer halklara hükmetmiş; diğeri de 15. yüzyıldan başlayarak Balkanlar’dan Basra Körfezi’ne kadar uzanan bir coğrafyaya siyasî ve kültürel olarak hâkim olmuştur. Her ikisi de köklü devlet geleneğine sahip uluslardır. İki ülke ve iki halk arasındaki ilişkiler alelade değildir; gücünü karşılıklı sempati ve gönül bağından alır. Macaristan, Türkiye’yi her zaman sıkıntılarının çıkış yolu ve ekonomik potansiyel olarak; Türkler de Macaristan’ı Batı’ya açılan pencere olarak görmüştür.

19. yüzyılın ikinci yarısında başlattıkları sanayileşme hamlesiyle beraber, Macarlar, yüzlerini ekonomik olarak Doğu’ya dönmüşlerdir. Bölge üzerindeki emellerini kendilerinin Doğu ile Batı arasında yüzyıllardır süregelen konumlarına dayandırmışlardır. Türkolog Armin Vámbéry, "Macar Doğu’ya!" (Magyar Keletre!) siyaseti olarak bilinen bu ekonomi siyasetini ortaya atan kişidir. Macarların dünyayı tanımak adına önemli coğrafî işler çıkardıklarını ileri süren tanınmış şarkiyatçı, Müslüman şarkta ve Afganistan’ın içlerinde dahi Macar isminin diğer Avrupa kavimlerinden ziyade bilindiğini vurgulamıştır. Bugün Dışişleri Bakanlığı ile Dış Ticaret bakanlıklarını bir çatı altında toplamalarının düşünsel altyapısında bu yatmaktadır. Türk Keneşi veya Türk Devletleri Teşkilatı'nda gözlemci üye olarak bulunmaları, Kazakistan ve Özbekistan gibi Orta Asya devletleriyle iyi ilişkiler geliştirmeleri, Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti’nin resmî bir temsilciliğinin ülkelerinde bulunması, Macaristan Devleti'nin son 5-6 senedir Türk öğrencilere tatmin edici meblağlarda lisans ve lisansüstü burslar temin etmesi, iki ülke şehirleri ve belediyeleri arasında kardeş şehir protokollerinin imzalanması, Türkiye’de sadece büyükşehirlerde değil, aynı zamanda memleketin farklı yerlerinde sosyal ve kültürel etkinlikler düzenleyerek ülkelerini tanıtması, ülkemize bilhassa dilimizi ve kültürümüzü bilen diplomatlarını göndermeleri buna güncel bir somut örnek olarak sayılabilir.

Macar Turan Vakfı’nın iki senede bir Türk kökenli halkları ve kültürleri buluşturduğu ve oldukça rağbet gören Kurultay isimli etkinlik iki ülke hükümetleri tarafından da desteklenmektedir. Türk kültürünü mimari, müzik, folklor, etnoğrafya, tarih, dilbilim açısından incelemek isteyen Macarlar ülkemize gelmektedir. Türk televizyon dizileri de Macaristan’da hayli revaçtadır. Özellikle "Muhteşem Yüzyıl" sayesinde diğer Türk prodüksiyonlarına Macaristan TV’lerinde kapı açmıştır. Bir dönem bu dizi için Macaristan’da açılan hayran sayfasının takipçi sayısı 130.000'e dayanmıştı. Dizide Kanuni Sultan Süleyman’ı canlandıran Halit Ergenç o kadar popülerdi ki, kendisinin neredeyse Macaristan’da büstü dikilecekti. Bu dizi üzerinden Türk sanatçılara, Türk kültürüne, Doğu motifli otantik elbiselere, nargile, halı gibi Türk-oryantal ögelere yönelik merak tetiklendi ve Türkiye’ye gelen Macar turist sayısında kayda değer artış oldu. 

Ozan Örmeci: Olaya biraz da bizim perspektifimizden yaklaştığımızda, Türkiye ve Türkler için Macaristan'ın önemi hakkında ne söyleyebiliriz?

Emre Saral: Macaristan, Türkler için Avrupa’nın kilidi konumundadır. Macarlar, Karpat Havzası’na yerleştiklerinden beri Avrupa’nın ortasında yaşamaktadırlar ve Batı medeniyetinin bir parçasıdırlar; ama bin yıldır bu medeniyetin çoğunlukla yine de bir sınır bölgesi olarak kalmıştır. Hıristiyanlığı kabul ederek yüzlerini Batıya dönmüşler, Latin kültürünün tesiri altında kalmışlardır. Macarlar ve onlarla beraber yaşayan halklar kısa sürede Hıristiyan kültürüne intibak etmelerine rağmen, memleketleri, Avrupa’nın hudut bölgesi olarak kalmıştır. Macarların yerleştiği bölge, kültürel olarak Batı’nın bittiği, Doğu’da ve Güney’de toplum ve devlet yapısı olarak Ortodoks Bizans kültürünün başladığı bölgedir. Siyasi ve askerî olarak Karpatlar ve güneyden saldıran Doğulu milletlere karşı Avrupa’yı korumuşlardır. Árpád Hanedanlığı sırasında (900-1301) Macar ülkesine Doğulu milletler gelerek yerleşmişlerdir. Macarların doğulu kökenleri ve Árpád Hanedanı döneminde Batı’da kötü şöhretle anılan bu doğulu halklarla sıkı temasları bu halkı Batı dünyasından ayırmıştır. Batı dünyası ise, tarih boyunca Doğu ve Batı kültürünün tesiri altında kalan bu milleti kendisine ait görmemiştir. Yaklaşık 300 seneyi bulan modernleşme ve Batılılaşma çabamızda sıklıkla benzer bir tabloyla karşılaşan halkımız da, belki de bu sebepten ötürü, Macarlarla daha rahat iletişim kurabilmektedir. Daha da ileri gidecek olursam, Macarlar bizim kafamızdaki ideal Avrupalı imajının aslında ta kendisidir! 

Her ne kadar Avrupa’nın çeşitli ülkelerinde ciddi bir Türk nüfusu ve diasporası olsa da, Türkler ve Batılı halklar arasında uzun yılların getirdiği ve aşılmakta güçlük çekilen bazı duvarların olduğu bilinen bir gerçektir. Bunun en belirgin örneği, Türkiye’nin Avrupa Birliği ile ilişkilerinde yaşadığı sorunlar ve Batılı ülkelerle ikili güncel siyasi ilişkilerinde gözlemlediğimiz gerilimler ve soğukluklardır. Avrupa Birliği’nin çatırdaması ve birliğin dağılması gibi senaryolar günümüzde ciddiyetle dillendirilmeye başlamıştır. Gelecekte araya kaçınılmaz olarak aşılması güç engellerin gireceği böyle bir senaryoda, Macarlarla ilişkiler iyi ve sıkı devam ettirildiği müddetçe, Macarların ve Macaristan’ın varlığı bizlere Avrupa ile bağlantıda tutacak âdeta bir can simidi niteliğinde olacaktır.

Ozan Örmeci: Macaristan, Türkoloji çalışmaları açısından tarihsel önemi olan bir ülke. Bu konuda okurlarımızı bilgilendirmek ister misin?

Emre Saral: Dünyada ilk Türkoloji kürsüsü Budapeşte’de Ármin Vámbéry tarafından 1871 yılında kurulmuştur. Bu da güçlü bir Türkoloji geleneğinin ülkede hüküm sürdüğünün göstergesidir. Macar Türkolojisi, Gyula Németh ve György Hazai gibi büyük isimler yetiştirmiştir. Günümüzde Budapeşte’de Eötvös Loránd Üniversitesi'ndeki (ELTE) Türkoloji ve Szeged Üniversitesi'ndeki Altayistik bölümlerinde Türklerle ilgili çalışmalar yapılmaktadır.  Ankara’da da bizzat Atatürk’ün emriyle kurulan bir Hungaroloji bölümü bulunmaktadır. Bu bölüm günümüzde Ankara Üniversitesi DTCF bünyesinde Macar Dili ve Edebiyatı Anabilim Dalı olarak faaliyet göstermektedir. Bu bölümde, László Rásonyi ve Tibor Halasi-Kun gibi çok değerli isimler görev yapmışlardır. Hasan Eren ve Şerif Baştav gibi isimler de onların öğrencisi olmuştur.

Günümüzde Pál Fodor, Géza Dávid, Sándor Papp, Balázs Sudar ve Gábor Agoston gibi Osmanlı tarihçilerini anmalıyız; klasik dönem Osmanlı-Macar ilişkilerini ortaya koyan başucu kitaplarını yazmışlardır. Coğrafya profesörü Norbert Pap’ın Başkanlığını üstlendiği ve farklı disiplinlerden Türk ve Macar akademisyenlerin ortaklaşa gerçekleştirdikleri Zigetvar arkeolojik çalışmaları kapsamında Kanuni Sultan Süleyman’ın iç organlarının defnedildiği türbesinin gerçek yerine ulaşılmıştır. Şimdi Mohaç Meydan Muharebesi’nin gerçekleştiği alanda benzeri bir çalışma yürütülmektedir; böylece muharebenin tam olarak nerede cereyan ettiği tespit edilebilecek ve yapılacak arkeolojik kazılarda yeni bulgulara ulaşılabilecektir. Türkolog István Vásáry’nin Macarların erken dönem tarihleri üzerine yaptığı çalışmalar oldukça önemlidir. Szeged Üniversitesi'nde Mária Ivanics, András Rona-Tas, Éva Kincses-Nagy ve Béla Kempf aklıma gelen diğer isimler. Edebiyat ve çeviri alanında Edit Tasnádi bir duayendir. Balázs Szőllősy de aynı alanda bilinen kıymetli bir isimdir. Ağustos ayında geçirdiği kalp krizi sonucunda vefat eden János Hóvári de Türk-Macar ilişkileri konusunda önemli eserler verdi. Kendisi bir dönem Ankara Büyükelçisi idi ve vefatı sırasında Türk Konseyi'nin Budapeşte Koordinatörü olarak görev yapmaktaydı.

Genç nesilden Szabolcs Hadnagy, György Csorba, Péter Kövecsi-Oláh ve Gáspár Katkó kayda değer çalışmalar yapmaktadırlar. Burada Gábor Fodor’u özellikle anmam gerekir. Kendisi İstanbul’daki Macar Kültür Merkezi’nde 8 senedir devam ettirdiği Müdürlük görevini geriden bıraktığımız yaz ayının başında tamamlayarak Macar Bilimler Akademisi'ndeki görevine döndü. Çalışma alanı 19. yüzyılın sonu ve 20. yüzyılın başındaki Türk-Macar ilişkileridir. Görevi süresince Türkiye’deki Macar izlerini sürmüş ve bunları kayıt altına almıştır. Şimdi merkezin yeni müdürü Áron Sipos oldu; kendisi iyi bir Türkolog olmakla beraber annesi Éva Csaki de saygın bir Türkolog, babası János Sipos da ünlü Macar besteci Béla Bartok’un Anadolu’daki izlerini takip etmiş saygın bir müzikologtur. Merkez’deki kültürel çalışmalarda Sipos’a yardım eden Gergő Kovács da çok iyi Türkçe bilen bir mimarlık tarihçisidir. Günümüz Türk-Macar ilişkileri alanındaysa başı Zoltán Egeresi çekmektedir. Yazılı, işitsel ve görsel basında neredeyse her hafta kendisinin güncel ilişkiler üzerine değerlendirmelerine denk geliyorum. László Szerencses Balkanlar konusunda çalışan gayretli bir arkadaşımız, keza Dávid Bíró da öyle. Görüldüğü üzere, Türkiye çalışan Macar akademisyenlerin sayısı oldukça fazla.

Türk tarafında da Macaristan üzerine çalışan çok değerli akademisyenler vardır: Özgür Kolçak, Ömer Gezer ve Hüseyin Onur Ercan Osmanlı-Habsburg ilişkilerini farklı eserleriyle ele almaktadırlar. Naciye Güngörmüş, Erdal Çoban, İsmail Doğan ve Yasemin Altaylı kıymetli Hungarolog ve tarihçilerdir. Ayşe Öz ve Pınar Yiğit Türker Macar soylu bir kavim olan Sekeller üzerine çalışmaktadırlar. Sevgi Can Yağcı Aksel Macar edebiyatı alanında otoritedir. Dursun Ayan’ın şiir çevirileri vardır. Yine edebiyat alanında çalışan Barış Yılmaz aklıma geliyor. Mehmet Emin Yılmaz ise Balkanlardaki Osmanlı mirası üzerine güzel eserler vermekte; bunları Macaristan’daki Osmanlı izleri üzerine yaptığı tetkiklerle zenginleştirmektedir.  Babam Tosun Saral’ın Gül Baba üzerine yaptığı çalışmalar da referans olarak kabul görmektedir.

Son yıllarda Atatürk dönemi üzerine çalışan Türk akademisyenlerin sayısı da artmaktadır. Melek Çolak’ın çalışmaları bu bakımdan öncü niteliktedir. Müjdat Karagülmez, Alev Duran, Ferdi Çiftçioğlu, Fatma Çalik Orhun da yakın dönem ilişkilerinin tarihini yazdıkları eserler üretmektedirler. Burada isimlerini anamadıklarım umarım bana gücenmezler.

Ozan Örmeci: Hungaroloji ve Macaristan'la ilişkiler konusunda çalışmak isteyen genç akademisyen ve araştırmacılara tavsiyeleriniz nelerdir?

Emre Saral: İkili ilişkiler bağlamında en büyük sorunumuzun dil engeli olduğunu düşünüyorum. Mükemmel düzeyde Türkçe bilen Macarlara kıyasla, Türkiye’de neredeyse bir elin parmaklarını geçmeyecek sayıda Türk Macarca bilmektedir. Hâlbuki ticari ilişkilerin giderek geliştiği, pek çok şirketin yatırım yapmak üzere araştırma yaptıkları, şimdiye kadar görüldüğünün aksine çok sayıda Türk girişimci ve iş adamının Macaristan’ gittikleri bir ortamda sadece uluslararası iş hayatı dili olan İngilizceyi bilmek değil, aynı zamanda muhatabımız olan bu ulusun da dilini profesyonel düzlemde kullanabilen ve iyi derecede bilen yetişmiş kişilerin sayısı artırılmalıdır. Bunun üniversiteden yeni mezun olan ve işsizlikten yakınan gençlerimiz için de fırsatları doğuracağına inanıyorum.

Ozan Örmeci: Sevgili Emre, tebrikler ve teşekkürler. Başarılarının devamını dileriz.

Tarih: 25.10.2023


Doç. Dr. Ozan Örmeci, Hamas Saldırısı Sonrasındaki Siyasal Gelişmeleri YouTube Kanalında Yorumladı

 

Uluslararası Politika Akademisi (UPA) Kurucu Genel Koordinatörü ve İstanbul Aydın Üniversitesi Siyaset Bilimi ve Uluslararası İlişkiler (İngilizce) bölümü öğretim üyesi Doç. Dr. Ozan Örmeci, 24 Ekim 2023 tarihinde, Hamas saldırısı sonrası İsrail-Filistin Sorunu, Türk Dış Politikası, Türk-Amerikan ilişkileri ve küresel gelişmeler hakkındaki fikirlerini YouTube kanalından paylaştı.




20 Ekim 2023 Cuma

İngiltere'deki Ara Seçim Sonuçları, Yaklaşan İşçi Partisi İktidarının Ayak Sesleri Mi?


Giriş

Dünyanın en köklü parlamenter demokrasilerinden birisi olan Birleşik Krallık'ta, 2010 yılından beri iktidarı elinde bulunduran Muhafazakâr Parti, Brexit sonrasında son dönemde yaşanan ekonomik zorluklar ve halk tepkileri nedeniyle en geç 2025 yılı Ocak ayında yapılacak olan genel seçimlerde iktidarını kaybedebilecek gibi gözüküyor. Öyle ki, bu zorlu süreçte David Cameron (2010-2016), Theresa May (2016-2019), Boris Johnson (2019-2022), Liz Truss (2022-2022) ve son olarak da Rishi Sunak (2022-) gibi farklı liderler/Başbakanlar seçerek popülaritesini ve iktidarını korumayı başaran Toryler, önceki gün yapılan ara seçimlerin ve anketlerin sonuçlarına göre, büyük ihtimalle iktidarındaki son yılına giriyor. Bu yazıda, Birleşik Krallık siyasetindeki güncel gelişmeleri ve ara seçim sonuçları ışığında sonraki genel seçimlerin olası sonuçlarını değerlendireceğim.

2023 Ara Seçimleri: Muhafazakâr Parti Eriyor

İngiltere'de, dün (19 Ekim 2023), Avam Kamarası'nda boşalan koltukların yeni sahiplerini belirlemek için düzenlenen ara seçimlerde, ana muhalefet partisi olan merkez sol çizgideki İşçi Partisi (Labour), Mid Bedfordshire ve Tamworth seçim bölgelerinde gerçekleştirilen ara seçimlerde ikide iki yaparak, genel seçimlere yaklaşık bir yıl kadar süre kalmışken gücünü gösterdi ve yakın gelecekte kurabileceği iktidarın sinyallerini verdi. Öyle ki, 1931'den beri Torylerin yönettiği ve Muhafazakâr Parti'nin kalelerinden birisi olarak kabul edilen Mid Bedfordshire'da bile Alistair Strathern ile seçimi kazanan İngiliz İşçi Partisi,  Tamworth’ta da oylarını yüzde 22,1 düzeyinde artırarak Sarah Edwards ile ipi göğüsledi ve son seçimde Muhafazakâr Parti'nin kazandığı bölgeyi eline geçirdi. Bu, İşçi Partisi'nin son dönemde anketlerde görülen yükselişinin tesadüfi olmadığını ve Muhafazakâr Parti'nin ağır bastığı seçim bölgelerinde bile İşçi Partisi'nin öne geçmeye başardığını göstermesi bakımından bence hayli önemli.

Alistair Strathern

İşçi Partisi lideri Sir Keir Starmer, sonuçların ardından seçimlerin “halkın ezici bir şekilde değişim istediğini gösterdiğini" söylerken, Birleşik Krallık Başbakanı Rishi Sunak ise, o sıralarda İsrail ve Suudi Arabistan ziyareti nedeniyle Ortadoğu'da bulunuyordu. Hamas'ın İsrail'e yönelik saldırısı sonrasında birçok Batılı lider gibi İsrail'e açık destek sunan Sunak, ülkesinin İsrail'e yönelik desteğinden "gurur duyduğunu" söylerken, Londra yönetiminin İsrail'e destek amacıyla bölgeye iki Kraliyet Donanması gemisi ve gözetleme uçağı göndereceğini ilan etmesi de dikkat çekti. Rishi Sunak, bu şekilde ABD ve İsrail'e yakın durarak dış politikada gücünü göstermek ve yerini sağlamlaştırmak ister ve İsrail Başbakanı Binyamin Netenyahu ile birlikte Hamas'ı "yeni Naziler" ve "yeni IŞİD" olarak nitelendirirken, ekonomiyi düzeltmesi için reformist bir teknokrat olarak öne çıkan ve Muhafazakâr Parti tarafından seçilen Sunak'ın şu ana kadar bunu başaramaması nedeniyle anketlerde partisinin İşçi Partisi'nin çift haneli farkla gerisinde olduğu görülüyor.

Sunak ve Netenyahu

Birleşik Krallık'ta Seçmeni Değişime İten Sebepler

Birleşik Krallık'ta Muhafazakâr iktidara yönelik tepkilerin temelinde, son yıllarda yükselen enflasyon nedeniyle halkın alım gücünün düşmesi sorunu bulunuyor. Hakikaten de, 2022 yılında yüzde 11 seviyelerine ulaşarak rekor kıran enflasyon, son dönemde hükümetin yaptığı çabalara karşın halen yüzde 7'ye yakın seviyelerde gözüküyor. Birleşik Krallık gibi eğitim, kültür ve refah seviyesi yüksek ülkelerde, bu tarz yüksek enflasyon oranları, rasyonel seçenek teorisi (rational choice model) doğrultusunda seçmenin tercihlerini ciddi anlamda etkiliyor ve muhalefetin popülaritesini artırıyor. Ekonomik sorunlar arasında yüzde 4-5 seviyelerinde gezinen işsizlik sorunsalından da söz edilebilir. Benzer şekilde, Britanya, ekonomik eşitlik anlamında da pek başarılı bir model değil ve ülkedeki ekonomik eşitsizliklerin Avrupa geneline kıyasla daha yüksek olduğu görülüyor. Bunlar ise, kuşkusuz, Britanyalı seçmeni tarihsel olarak çalışan kesimlere daha büyük haklar ve imkânlar tanıyan İşçi Partisi'ne yönlendiriyor.

Keir Starmer

Muhafazakâr Parti açısından bir diğer önemli sorun ise yıpranmışlık. Zira 13-14 senedir iktidarda olan Muhafazakârlar, bu süreçte 5 farklı Başbakan seçmelerine ve Brexit (Avrupa Birliği'nden ayrılmak) gibi tarihi bir süreci nihayetlendirmelerine karşın, seçmendeki değişim isteğine tercüman olamıyor ve Keir Starmer ve yeni kadrolarla yola çıkan İşçi Partisi karşısında sürekli geriliyor. Buna tam zıt şekilde, denenmemiş ve aslında pek de bilinmeyen bir lider olan Starmer ise, pek medyatik olmamasına karşın, halktan daha büyük destek almayı ve anketlerde farkı açmayı başarıyor. 

Güncel Anketler

Seçimlere yaklaşık bir yıl kalmışken yapılan güncel bazı anketler incelendiğinde; Ekim ayı itibariyle tüm anketlerde (YouGov, We Think, Savanta, Deltapoll vs.) İşçi Partisi'nin yüzde 12 ila yüzde 20 arasında değişen çok yüksek farklarla önde olduğu ve sonraki genel seçimlerde rahat bir zafere koştuğu görülüyor. Elbette, seçim havasına henüz girilmemişken yapılan bu tarz anketler yanıltıcı olabilir ve bir yıl içerisinde çok ciddi değişimler meydana gelebilir. Ayrıca, anket şirketlerinin seçim sonuçlarını tahmin etme konusunda yanılabildiklerini 2023 Türkiye seçimlerinde de tecrübe etmiştik. Ancak Birleşik Krallık özelinde anketlerdeki farkların çok yüksek olması, bu durumun kalıcı olabileceğini ve sonraki genel seçimde Birleşik Krallık'ta yıllar sonra yeniden İşçi Partisi iktidarı döneminin başlayabileceğini gösteriyor. Bu anlamda, ilerleyen yazılarımızda Keir Starmer'ın siyasi çizgisi ve özellikle ABD ve AB ilişkiler ve Türkiye ile müttefikliğe yaklaşımı gibi konuları da analiz etmeye çalışacağım. 

Doç. Dr. Ozan ÖRMECİ


17 Ekim 2023 Salı

Pourquoi avons-nous besoin du droit international et d’une ONU réformée ?

 

Les récentes attaques terroristes du Hamas contre des civils israéliens et la réaction sévère d'Israël en coupant l'approvisionnement en électricité, en eau et en carburant à Gaza, où le Hamas est basé, montrent à quel point les problèmes politiques pourraient devenir dangereux pour les enfants et les civils en général en temps de guerre et de crise. Comme d’habitude, la haine entraîne davantage de haine et renforce les radicaux des deux côtés ; tandis que le Hamas gagne en popularité dans le monde islamique en plaçant la cause palestinienne à l'ordre du jour des pays musulmans après de nombreuses années, les ultranationalistes et les groupes ultra-orthodoxes en Israël trouvent également un terrain confortable dans la politique intérieure israélienne pour défendre des solutions radicales au problème palestinien vieux de plusieurs décennies comme envoyer de force tous les Palestiniens en Jordanie, en Égypte, etc. et balayer complètement l’État palestinien de la région.

L’attaque du Hamas et la réponse israélienne ont également conduit à une polarisation entre les États pro-israéliens et pro-palestiniens. Alors que les États-Unis ainsi que tous les pays du bloc occidental se sont immédiatement rangés du côté d’Israël et ont condamné le terrorisme, certains pays, dont la République islamique d’Iran, ont ouvertement soutenu le Hamas et l’Autorité palestinienne. Dans de nombreux pays arabo-islamiques, en revanche, des manifestations pro-palestiniennes ont été organisées. Les États latino-américains et africains ont également eu des réactions différentes, certains d’entre eux soutenant ouvertement Israël et condamnant le Hamas avec de vives critiques, tandis que d’autres critiquaient la partie palestinienne avec une rhétorique plus douce, tandis que certains dirigeants latino-américains, dont le président colombien Gustavo Petro, soutenaient la Palestine. Par ailleurs, d’autres pays comme la Turquie ont invité les deux parties à la sobriété et ont tenté de jouer le rôle de modérateur. Alors que le Brésil a invité le Conseil de sécurité des Nations Unies (ONU) à une réunion d'urgence après l'attaque, jusqu'à présent, le Conseil n'a pris aucune résolution ni déclaration sur l'évolution de la situation.

La position ambivalente de la politique étrangère de nombreux pays sur cette question vient du fait qu'ils n'ont pas été jusqu'à présent capables d'établir une politique étrangère basée sur des idéaux et des valeurs et ont agi uniquement en fonction des intérêts nationaux, ce qui créera toujours des problèmes entre les différents États puisque les intérêts varient d’un État à l’autre. Au contraire, les États agissant sur la base du droit international pourraient prendre position facilement, sans aucune hésitation, puisque leur politique étrangère est guidée par des principes. Ce principe doit certainement être fondé sur la mise en œuvre des décisions de l'ONU.

Cependant, un problème apparaît à ce stade lorsque la structure du Conseil de sécurité de l’ONU ne représente pas correctement l’équation du pouvoir politique actuelle et que même l’architecte de ce système, les États-Unis, pourrait agir à l’encontre des résolutions contraignantes précédentes. C’est un fait que la composition du Conseil de sécurité de l’ONU reflète la dynamique du pouvoir de la fin des années 1940 et des années 1950, mais l’équilibre politique contemporain est complètement différent. Mais nous savons aussi que l’ONU pourrait se réformer et prendre des décisions stratégiques, comme inclure la République populaire de Chine pour remplacer Taïwan dans les années 1970. En ce sens, la quête du président turc Recep Tayyip Erdoğan pour réformer l’ONU devient raisonnable, même nécessaire, pour résoudre les problèmes politiques et mettre fin à la violence généralisée.

L'actuel Conseil de sécurité de l'ONU est composé de 5 membres permanents : les États-Unis, la Fédération de Russie, la Chine, le Royaume-Uni et la France. Il y a également 10 membres temporaires élus par l'Assemblée générale tous les deux ans. Mais comme ces 5 pays restent au sein du Conseil, ils ont une chance de contrôler tous les différends politiques et de prendre des décisions (résolutions) qui les aideront plutôt que d’aider d’autres États ou le système international. Des questions se posent à ce stade alors qu’il n’y a même pas un seul pays musulman, latino-américain ou africain au Conseil de sécurité de l’ONU et que les musulmans ne sont pas représentés. De la même manière, un pays gigantesque comme l’Inde et un groupe religieux important, les hindous, sont laissés à l’écart du processus décisionnel. Alors, n’est-il pas rationnel que cinq pays membres permanents travaillent sur un plan de réforme de l’ONU pour inclure d’autres États influents au Conseil afin de mieux répondre aux problèmes politiques, économiques et sociaux du monde contemporain ?

Ma réponse serait certainement « oui », mais il semble qu’il n’y ait pas beaucoup de soutien en faveur d’une réforme de l’ONU au sein du Conseil de sécurité. Ces États et leurs dirigeants n’ont pas honte de ne pas être capables de résoudre les problèmes terrestres et de permettre la poursuite du terrorisme, des guerres, des conflits ethniques, etc. Mais nous, les êtres humains, avons honte en leur nom car nous voulons que les enfants continuent de vivre en sécurité et heureusement dans tous les pays. La manière d'y parvenir est d'appliquer les décisions de l'ONU dans des cas comme la Palestine où il existe une solution réaliste et viable et de réformer l'ONU en incluant de nouveaux pays influents tels que l'Union européenne (UE), la Turquie, l'Iran, l'Inde, l'Afrique du Sud, Nigeria, Brésil, le Japon etc. pour mieux refléter l'équation de pouvoir actuelle et pour résoudre d'autres problèmes tels que le différend chypriote, le conflit du Cachemire, Taiwan, etc. avec de nouvelles résolutions/décisions.

C’est un fait que nous devons réformer l’ONU, car sinon le système s’effondrera à un moment donné et tous les États commenceront à poursuivre uniquement leurs propres intérêts nationaux, ce qui conduirait à un « état de nature » international au 21e siècle. Pour éviter cela, les dirigeants des 5 membres permanents devraient réagir rapidement pour arrêter les massacres, le terrorisme, etc. au lieu de penser au profit des compagnies d'armement. La mission de l’ONU n’est pas d’enrichir les entreprises mais plutôt d’assurer la sécurité des personnes. Sauvez l’ONU avant qu’il ne soit trop tard…

 

16 Ekim 2023 Pazartesi

Why We Need the International Law and a Reformed United Nations?

Recent terrorist attacks by Hamas on Israeli civilians and Israel’s harsh reaction to this by cutting electricity, water, and fuel supply to Gaza, where Hamas is located, shows how dangerous political problems could become for children and civilians in general during times of war and crisis. As usual, hatred leads to more hate and strengthens radicals on both sides; while Hamas gains popularity in the Islamic world by bringing the Palestinian cause to the agenda of Muslim countries after many years, ultranationalists and ultra-Orthodox groups in Israel also find a comfortable ground in Israeli domestic politics to defend radical solutions to decades-old Palestinian problem such as forcefully sending all Palestinians to Jordan, Egypt, etc. and to sweep away the Palestinian State completely from the region.

Hamas’ attack and Israeli response led to a polarization between pro-Israeli and pro-Palestinian states as well. While the United States as well as all Western bloc countries sided with Israel immediately and condemned terrorism, some countries including the Islamic Republic of Iran openly supported Hamas and the Palestinian Authority. In many Arab/Islamic countries, on the other hand, pro-Palestinian demonstrations were organized. Latin American and African states also gave different reactions as some of them openly supported Israel and condemned Hamas with heavy criticism, whereas some others criticized the Palestinian side with a softer rhetoric, while some Latin American leaders including Columbian President Gustavo Petro supported Palestine. Moreover, some other countries like Türkiye (Turkey) invited both sides to sobriety and tried to act like a moderator. While Brazil invited the United Nations (UN) Security Council to an urgent meeting after the attack, so far, the Council has not made any resolution or statement on newly developing conditions.

The ambivalent position in many countries’ foreign policy on this issue stems from the fact that they were not able to establish a foreign policy based on ideals and values until now and acted solely on national interests, which will always create problems between different states since interests are varying from state to state. On the contrary, states acting on the basis of international law could take a position easily, without any hesitation, since their foreign policy is navigated through principles. This principle for sure should be based on the implementation of UN decisions.

However, a problem appears at this point when the UN Security Council’s structure does not represent the current-day political power equation correctly and even the architect of this system, the United States (U.S.) might act against the previous binding resolutions. It is a fact that the composition of the UN Security Council reflects the power dynamics of the late 1940s and the 1950s, but the contemporary political balance is completely different. But we also know that the UN could reform itself and make strategic decisions such as including the People’s Republic of China to replace Taiwan in the 1970s. In that sense, Turkish President Recep Tayyip Erdoğan’s quest for reforming the UN becomes reasonable and even necessary to solve political problems and end widespread violence.

The current UN Security Council is composed of 5 permanent members: the U.S., the Russian Federation, China, the United Kingdom, and France. There are also 10 temporary members elected by the General Assembly in every 2 years. But as these 5 countries stay within the Council, they have a chance to control all political disputes and make decisions (resolutions) that will help them rather than helping other states or the international system. Questions arise at this point when there is not even a single Muslim, Latin American, or African country in the UN Security Council and Muslims are left unrepresented. Similarly, a gigantic country like India and a large religious group, Hindus, are left outside of the decision-making process. So, is not it rational for 5 permanent member countries to work on a reform plan for the UN to include other influential states in the Council in order to better respond to political, economic, and social problems of the contemporary world?

My answer would be definitely “yes”, but it seems like there is not much support for reforming the UN within the Security Council. These states and their rulers are not ashamed of not being able to solve earthly problems and allow the continuation of terrorism, wars, ethnic conflicts, etc. But we, human beings, are ashamed on their behalf as we want children to continue to live safely and happily in all countries. The way to realize this is to apply UN decisions in cases like Palestine where there is a realistic and viable solution and to reform the UN by including new influential countries such as the European Union (EU), Türkiye, Iran, India, South Africa, Nigeria, Brazil, etc. for better reflecting the current-day power equation and to solve other problems such as the Cyprus Dispute, Kashmir Conflict, Taiwan, etc. with new resolutions/decisions.

It is a fact that we have to reform the UN because otherwise the system will collapse at one point and all states will begin to pursue their own national interests solely, which would lead to an international ‘state of nature’ in the 21st century. To prevent this, leaders of the 5 permanent members should react quickly to stop massacres, terrorism, etc. instead of thinking of the profit of the arms companies. UN’s mission is not to make companies richer but rather to make people safer. Save the UN before it is too late…

Assoc. Prof. Ozan ÖRMECİ


 

12 Ekim 2023 Perşembe

PESCO Girişimi ve Olası Avrupa Ordusu'nun AB Dışında Kalan Bir Türkiye İçin Riskleri


Giriş

Türkiye Cumhuriyeti, selefi Osmanlı İmparatorluğu'nun son asrı da dahil olmak üzere, 19. yüzyıldan başlayarak 200 yılı aşkın bir süredir sistematik bir şekilde -arada ileri geri hamleler olsa da- Batılılaşma ve Batı dünyası ile bütünleşme (entegrasyon) hedefi güden bir devlettir. Bu bağlamda, Osmanlı İmparatorluğu'nun son dönemlerinde yapılan kapsamlı reformlar ve Batı ülkeleriyle siyasi, ekonomik, askeri ve kültürel alanda artan etkileşimlerin ardından, Batı tipi seküler bir ulus-devlet olarak kurumsallaşan Türkiye, 1949 yılında Avrupa Konseyi'ne, 1952 yılında NATO'ya ve 1995 yılında Avrupa Birliği'nin (kısaca AB) Gümrük Birliği'ne dahil olmuş ve Batılı stratejik kurumlarda yerini almıştır. Türkiye, 2005 yılından bu yana AB'ye tam üye olmak için de müzakere sürecini sürdürmektedir. NATO'nun en önemli ve güçlü ordularından birisi olan Türk Silahlı Kuvvetleri'ne (kısaca TSK) sahip olan Türkiye, Batı dünyasının güvenliği açısından; göçmen (sığınmacı) krizi, Rusya'nın Gürcistan ve Ukrayna örneklerinde olduğu gibi yakın çevresindeki askeri müdahaleleri, radikal İslamcı ve diğer terör örgütleriyle mücadele, insan kaçakçılığı ve uyuşturucu maddelerle mücadele ve demokrasi, insan hakları, hukuk devleti ve sekülerizm (laiklik) gibi Batılı değerlerin Ortadoğu'ya ve Türk dünyasına da yayılabilmesi gibi konularda çok önemli rollere sahiptir. Bu nedenle, Batı dünyasının Türkiye'nin güvenliğini gözden çıkarmaya ve başka bir kampa geçmesine izin vermeye lüksü olmadığı gibi, Türkiye'nin de dış ticaretinin neredeyse yarısını yaptığı Avrupa ve artık özüne işleyen Batılı değerlerden, yani genel anlamda Batı dünyasından kopmak gibi bir seçeneği yoktur.

Bu yazıda, bu son derece stratejik ve kopması pek de mümkün olmayan ilişkilerde, yakın gelecekte -özellikle Doğu Akdeniz'deki egemenlik yetki alanları ve münhasır ekonomik bölge (MEB) sorunları çözülmediği takdirde- Türkiye ile AB ve Avrupa ülkeleri arasında sorun yaratabilecek bir husus olan Avrupa Ordusu'nun kurumsallaşması konusu değerlendirilecektir. Bu bağlamda, yazıda, ilk olarak önceden gerçekleştirilen Avrupa Ordusu girişimleri kısaca özetlenerek, tarihsel arka plan oluşturulacaktır. Daha sonra, Avrupa Ordusu bağlamında yapılan güncel girişimlerden PESCO (Kalıcı Yapılandırılmış İş Birliği) ve Avrupa Müdahale Girişimi (EI2) girişimleri analiz edilecektir. Üçüncü ve son bölümde, AB tam üyeliği ve bu girişimlerin dışarısında kalan Türkiye'nin Kıbrıs ve Doğu Akdeniz konusunda yaşayabileceği bazı riskler speküle edilecektir. Speküle edilecek dememin sebebi ise, bu konular için henüz elde yeterince done olmaması ve ancak gelecek tahayyülleri ve tahminlerine dayalı yorumlar yapmaya elde imkânların bulunmasıdır.

Avrupa Ordusu Girişimleri

İkinci Dünya Savaşı'nın ardından, AB'nin temellerini oluşturan Avrupa Kömür ve Çelik Topluluğu (AKÇT) girişimi öncesinde, 7 Mart 1948 tarihinde imzalanan Brüksel Antlaşması ile yeni bir Avrupa güvenlik ve savunma örgütü olarak Batı Avrupa Birliği (BAB) oluşturulmuş ve Belçika, Fransa, Lüksemburg, Hollanda ve Birleşik Krallık'ın katılımıyla Avrupa Ordusu konusunda ilk girişime başlanmıştır. İtalya ve Almanya'yı başlarda dışlayan bir yapıda kurumsallaşan BAB, daha sonradan bu ülkeleri üye olarak kabul etse de, 1950'lerin başında Fransız devlet adamları André Philip ve René Pleven gibi kişilerce dile getirilen Avrupa Ordusu fikri (Pleven Planı olarak bilinen proje), o dönemde Avrupa'nın yeni yapılandırılmasında kritik roller üstlenen ABD'nin de etkisiyle reddedildi. ABD, kuşkusuz, bu dönemde, Avrupa Ordusu'na engel olmaktan ziyade, Sovyetler Birliği kaynaklı komünist yayılmacılık tehlikesi karşısında NATO güçlerinin birlikte ve bir arada hareket etmesini istiyordu. 1952 yılında Avrupa Savunma Topluluğu (AST) kurularak bu yönde bir ileri adım atılmak istense de, hiç şüphesiz, Soğuk Savaş dinamiklerinin oluştuğu bir ortamda ABD ve NATO'nun kapsayıcı yapısı ve muazzam etkisi nedeniyle Avrupa Ordusu konusunda ciddi bir ilerleme sağlanamadı.

İlerleyen dönemde, Soğuk Savaş derinleşirken, 1966 yılında, Fransa, Charles de Gaulle önderliğinde, ABD ile yaşadığı sorunlar ve dış politikasında daha bağımsız hareket edebilmek maksadıyla NATO'nun askeri kanadından çekildi. Bu hamlenin ardından, Fransa'nın öncülüğünde BAB ve AST'nin kurumsallaştırılarak Avrupa Ordusu'nun kurumsallaşması denendiyse de, bu girişimlerden de beklenen olumlu netice elde edilemedi. Bu dönemlerde, AB'nin öncülü olan Avrupa Ekonomik Topluluğu (AET) ve Avrupa Topluluğu (AT) girişimleri, gerek savunma bütçelerine ABD gibi devasa bir ekonomi kadar büyük pay ayıramamaları, gerekse de öncelikli olarak halklarının refahını geliştirme hedefine odaklandıkları için, Sovyet tehdidi karşısında ABD ve NATO ile uyumlu hareket etmeyi tercih ettiler.

Maastricht Antlaşması (1992) ile Avrupa Birliği'nin oluşumu sonrasında Avrupa'nın bütünleşme hedefi giderek derinleşse ve yeni üyeleri kapsamaya başlasa da, askeri-güvenlik politikalarında Washington ve NATO'ya bağlılık devam etmiş ve Avrupa Ordusu konusunda somut ve başarılı bir aşama kaydedilememiştir. Fakat AB'nin Almanya öncülüğünde kısa zamanda bir ekonomik dev haline geldiği ve özellikle ekonomi ve diğer yumuşak güç enstrümanlarıyla ABD ve Rusya ile rekabet edebilecek bir güce evirildiği 2000'lerde, ABD ile yaşanan diplomatik uyuşmazlıkların da etkisiyle, Avrupa Ordusu fikri yine güç kazanmaya başlamıştır. Nitekim AB'nin Ortak Güvenlik ve Savunma Politikası'nı (OGSP) oluşturmaya başladığı bu yeni dönemde, Avrupa Savunma Ajansı, Petersberg Görevleri, Avrupa Güvenlik Stratejisi, Berlin Plus Antlaşması ve Avrupa Birliği Savaş Grupları gibi girişimler oluşturularak, Avrupa savunması konusunda ileri adımlar atılması sağlanmıştır. 2009 Lizbon Antlaşması ile birlikte AB'nin ortak askeri eylemlerine izin verilmesi de bu trendi güçlendiren bir faktör olmuştur. 2007 yılında AB üyeleri arasında ortak bir Avrupa Ordusu'nun kurulması çağrısı yapan Angela Merkel gibi yüksek profilli liderlerin de etkisiyle, bu konu giderek daha fazla önem kazanmaya başlamıştır.

PESCO ve Avrupa Müdahale Girişimi (EI2)

Birleşik Krallık'ın Birlik'ten ayrılması sonrasında 27 üyeye düşen AB'nin Avrupa Ordusu oluşturulması konusunda günümüzde yaptığı en önemli girişim Kalıcı Yapılandırılmış İş Birliği olarak ifade edilen PESCO'dur. 2017 yılında hayata geçirilen PESCO'ya -anayasasında tarafsızlık ilkesi yer alan- Malta dışında tüm AB üyeleri dahil olmuş ve üye sayısı 26'ya yükselmiştir. PESCO'nun amaçları şöyle özetlenmektedir:

PESCO

  1. Avrupa'nın savunma kapasitesini geliştirmek adına üye devletlerin bağımsız projelerinin ve girişimlerinin planlı ve uyumlu hale getirilmesi,
  2. OGSP hedefleri ve girişimleri doğrultusunda kapasite geliştirilmesinin sağlanması,
  3. Avrupa Savunma Fonu (EDA) ve Koordineli Yıllık Savunma Denetimi (CARD) ile tutarlı ve uyumlu hareket edilmesi.

PESCO haritası

Lizbon Antlaşması temelinde kurulan PESCO, ulusüstü AB'ye bağlı bir hükümetlerarası ve uluslararası girişim olarak ortaya çıkmıştır. Üçüncü ülkelere de açık olan PESCO girişimine şimdiye kadar ABD, Norveç, Kanada, Birleşik Krallık ve Türkiye gibi başka ülkelerce de ilgi gösterilmiştir. NATO'ya bir alternatif olarak ortaya çıkmayan ve daha ziyade Avrupalı devletlerin dağınık ve koordinasyonsuz savunma harcamaları ve girişimlerini tutarlı ve uyumlu hale getirmeyi amaçlayan PESCO, buna karşın Avrupa Ordusu'na dönüşebilme yolunda müspet sinyaller vermektedir. Öyle ki, Belçikalı ünlü siyasetçi ve ALDE grubunun Avrupa Parlamentosu'nda bir dönem lideri olan Guy Verhofstadt, geçtiğimiz yıl içerisinde, AB ülkelerinin savunma konusunda 240 milyar avro ile Rusya'dan 4 kat daha fazla bir kaynakları olduğunu vurgulayarak, Ukrayna krizinin de etkisiyle, 27 dağınık ordu yerine 1 birleşik ordunun kurulabileceği yönünde açıklamalar yapmıştır.


EI2

Avrupa içerisinde savunma-güvenlik alanındaki bir diğer girişim ise Avrupa Müdahale Mekanizması veya kısa EI2 girişimidir. 2018 yılında Fransa Cumhurbaşkanı Emmanuel Macron'un girişimiyle başlatılan Avrupa Müdahale Mekanizması, 11 AB üyesi ülke (Almanya, Belçika, Danimarka, Estonya, Finlandiya, Fransa, Hollanda, İspanya, İsveç, İtalya, Portekiz) ile birlikte Birleşik Krallık ve Norveç'i de içeren 13 üyeli bir güvenlik girişimidir. PESCO'ya benzer şekilde, NATO'ya bir rakip olmaktan ziyade üye ülkeler arasındaki stratejik kültür ve koordinasyonu geliştirmek amacı taşıyan EI2, senaryo planlama, istihbarat paylaşımı, askeri doktrin ve yardımlaşma gibi konularda üye ülkeler arasındaki iş birliğini geliştirmeyi amaçlamaktadır. Macron'un NATO'yu eleştiren sözleri de hatırlandığında, bu girişimlerin NATO'ya alternatif olmamalarına rağmen Avrupalı liderlerin akıllarında daima bir Avrupa Ordusu kurmak fikri olduğu iddia edilebilir. 

AB Dışında Kalan Türkiye İçin Olası Riskler

Avrupalı kurumlara on yıllar önce üye olan ve gelecekte de Avrupa kurumlarına dahil olması öngörülen Türkiye'nin çeşitli siyasi (Kıbrıs Sorunu, Doğu Akdeniz vs.) ve yapısal sorunlar (demokrasi ve hukuk devletinin coğrafyadaki zorlu koşulların etkisiyle geliştirilememesi ve siyasal kültürün demokrasiye yatkın olmaması) nedeniyle AB dışında kaldığı bir gelecekte, hiç şüphesiz ki, Avrupa savunma girişimleri PESCO ve EI2'ye dahil olan ülkelerle Türkiye arasındaki gerginlikler askeri bir nitelik kazanma riski taşımaktadır. Bu ülkeler, doğal olarak, Ege ve Doğu Akdeniz'de deniz yetki alanları, karasuları ve MEB alanları konusunda sorun yaşadığımız Yunanistan ve Kıbrıs Sorunu'nun çözülememesi nedeniyle siyasi ilişkilerin normalleştirilemediği Güney Kıbrıs Rum Kesimi'dir (BM'ye kayıtlı resmi adıyla Kıbrıs Cumhuriyeti). Bu ülkeler, kuşkusuz, kendi ulusal çıkarları gereği ve Türkiye ile sorunları siyasi ve askeri olarak çözme kapasitesine haiz olmadıkları için, Türkiye'nin de dahil olmaya çalıştığı Avrupa kurumlarını sürece dahil etmeye çalışmaktadırlar. Nitekim 2020-2022 döneminde Fransa, Türkiye ile bu konuda çok sert polemikler ve hatta bazı fiili durumlara (Courbet hadidesi) girmek durumunda kalmış ve iki ülke ilişkileri ciddi şekilde gerilmiştir. Fransa, bu konuda kendi üyesi olduğu AB ve PESCO girişimlerine dahil olan üye ülkeleri korumak durumunda olduğunu belirtirken, Türkiye de NATO müttefikliğine vurgu yapmış ve kendisini bu şekilde savunmuştur. Benzer şekilde, AB'nin Irini Operasyonu kapsamında 2020 yılında bir Türk gemisinin Libya açıklarında durdurulması da, yakın gelecekte yaşanabilecek gerginlikler adına bize fikir vermektedir.

Bu noktada, gerçekçi bir gelecek tahayyülü yapıldığında, giderek bir Avrupa Ordusu haline gelmeye başlayan PESCO ve EI2 gibi girişimlerin veya bunlardan bağımsız olarak gelişebilecek bir Avrupa Ordusu yapılanmasının Türkiye ile Yunanistan ve Kıbrıs arasındaki sorunlarda aktör haline gelmesi ve Türkiye ile Avrupalı müttefiklerinin arasında ciddi sorunların ve belki de askeri çatışmaların yaşanması bence imkân dahilindedir. Bunun temel sebebi, taraflar arasında bu konuda bir uzlaşı olmaması ve sorunların sürekli ötelenerek ileride yaşanması muhtemel büyük bir krize uygun zemin yaratılmasıdır. Yani Doğu Akdeniz'de karasuları, deniz yetki alanları, MEB'ler ve tabii ki Kıbrıs'ta bir uzlaşıya varılmadığı sürece, giderek bir bütünlük görüntüsü sergilemeye başlayan AB ile Ankara arasındaki gerginlikler de kriz boyutuna varabilir. Bunu önlemenin yolu ise, Türkiye'yi AB üyesi haline getirmek veya bu konularda uzlaşı sağlamak olmalıdır.

Ayrıca elbette Türkiye'nin de bu sorunlar karşısında elinde önemli kozlar olacaktır. Öncelikle, AB üyesi devletlerin güvenlik ve tehdit algılamaları henüz yekpare değildir. Örneğin, Doğu Avrupa ve Baltık ülkeleri için öncelikli tehdit Rusya ve bu bağlamda NATO ve ABD desteği şart iken, Batı Avrupa ülkeleri için Rus tehdidi Ukrayna işgaline kadar o kadar da önemli bir mesele değildi ve ABD-NATO desteği de daha az aranıyordu. Elbette Rusya'nın Ukrayna'yı işgaliyle bu durum değişmiş ve Avrupa'da bir tür birlik şimdilerde sağlanmış olsa da, Türkiye ile yakın ilişkileri olan Macaristan ve Polonya gibi ülkelerle Yunanistan ve Güney Kıbrıs Rum Kesimi'nin pozisyonlarının türdeş olduğunu söylemek halen zordur. Daha da önemlisi, NATO üyesi ve ABD ile ilişkilerini düzeltmiş bir Türkiye, kuşkusuz Yunanistan ve Güney Kıbrıs Rum Kesimi gibi askeri, siyasi ve ekonomik açıdan daha etkisiz Batı müttefiklerine kıyasla NATO ve Washington'dan daha büyük destek alma şansına sahiptir. Rusya ile de ilişkilerini koparmayan Ankara, bu bağlamda kendisini bölgesinde önemli bir güç olarak konumlandırmaya çalışmaktadır. Ankara, büyük potansiyeli sayesinde, ekonomik sorunları olmasa aslında bu konuyu çoktan gerçekleştirmiş bile olabilirdi. Bir diğer husus, hiç şüphesiz, Türkiye'nin Ortadoğu ve Kuzey Afrika kaynaklı düzensiz göçle mücadele konusunda üstlendiği ağır sorumluluklardır. Bu şekilde Avrupa güvenliğine büyük katkı yapan Ankara, bu nedenle Brüksel tarafından Atina veya Lefkoşa'nın istekleri doğrultusunda gözden çıkarılabilecek sıradan bir partner değildir. Ancak elbette, Fransa ve Almanya gibi ülkelerle sorunlar yaşayan ve ABD ile arasını düzeltemeyen bir Türkiye, bu durumda Doğu Akdeniz ve Kıbrıs'ta daha ciddi sorunlar yaşama ihtimali taşıyacaktır.

Sonuç

Sonuç olarak, Cumhuriyetin ikinci yüzyılı başlarken, Türkiye'nin geleceği konusundaki belirsizlikler hayal kırıcıdır. Türkiye, AB üyelik hedefini gerçekten istiyorsa, buna uygun hareket etmelidir. Ankara, bunu istemiyorsa, buna alternatif farklı stratejik planlamalar yapılmalıdır. Durumu somutlaştırmak gerekirse; Kıbrıs'ta çözüm ve AB üyeliği ciddi bir alternatif olarak görülmüyorsa, o zaman ekonomik sorunlar yaşamamak adına dış ticarette şimdiden farklı ülkelere (Asya, Ortadoğu vs.) yönelinmelidir. Çünkü ekonomik olarak en büyük pazar ve dış ticaret ortağı AB olduğu sürece, Türkiye, siyasi sorunlarda taviz vermek durumunda kalabilir. Yok AB üyeliği hedefinde ciddi ise, Ankara, o zaman AB standartlarına uygun şekilde demokrasi, hukuk devleti, insan hakları, basın-yayın-fikir özgürlüğü ve Doğu Akdeniz'de sorunları çözme arayışında olmalıdır. 

Doç. Dr. Ozan ÖRMECİ

11 Ekim 2023 Çarşamba

Cumhurbaşkanı Erdoğan'ın Hamas'ın Büyük Terör Saldırısı Sonrası Tepkisi ABD'de Yankı Yarattı

 

Türkiye Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, 7 Kasım tarihinde gerçekleşen Hamas'ın İsrail'e yönelik büyük terör saldırısı sonrasında, aynı gün düzenlenen AK Parti'nin 4. Olağanüstü Büyük Kongresi'nde yaptığı konuşmada, tarafları itidalli davranmaya çağırmış ve "Türkiye olarak bu sabah İsrail'deki hadiseler ışığında tüm tarafları itidalle hareket etmeye, gerilimi tırmandıracak fevri adımlardan uzak durmaya çağırıyoruz" ifadelerini kullanmıştı. Bu açıklamalar, İsrail'in Ankara Büyükelçisi İrit Lillian tarafından da destek verici bulunmuş ve genelde uluslararası kamuoyunda olumlu ve yapıcı olarak algılanmıştı. Ancak Cumhurbaşkanı Erdoğan, ilerleyen günlerde İsrail Ordusu'nun Gazze'yi bombalamaya ve bir kara harekâtı düzenleme hazırlıkları yapmaya başlamasının ardından üslubunu sertleştirmiş ve dün (10 Ekim 2023) Avusturya Başbakanı Karl Nehammer ile görüşmesinin ardından düzenlenen ortak basın toplantısında, ABD'ye yönelik sert mesajlar vermiştir. Bu yazıda, Cumhurbaşkanı Erdoğan'ın tepkisi ve buna gelebilecek olası karşı tepkiler değerlendirilecektir.

Cumhurbaşkanı Erdoğan'ın basın toplantısı

Cumhurbaşkanı Erdoğan, dün Avusturya Başbakanı Karl Nehammer'le görüşmesinin ardından kameraların karşısına geçmiş ve ABD ile ilişkiler ve Ortadoğu bağlamında önemli mesajlar vermiştir. Konuşmasında önce Avusturya ile ilişkiler bağlamında yaşanan müspet gelişmeleri yorumlayan Erdoğan, Türkiye'nin terörle mücadele ve düzensiz göçle mücadele konularında son yıllarda yaşadığı sorunlara dikkat çekmiştir. Avusturya ile ekonomik ve siyasi ilişkilerin son yıllarda geliştiğini vurgulayan Erdoğan, ikili ticaret hacmini de kısa süre içerisinde 5 milyar dolara yükseltmeyi amaçladıklarını ifade etmiş ve karşılıklı doğrudan yatırımlardan övgüyle bahsetmiştir. Türkiye'nin Avrupa Birliği (AB) üyeliği hedefine halen destek verdiğini hatırlatan Erdoğan, buna karşın Brüksel'den aynı ölçüde destek alamadıklarını ve bu konuda tam üyelik dışında hiçbir alternatifi kabul etmediklerini söylemiştir.

Konuşmasında daha sonra Ortadoğu gündemine giren Cumhurbaşkanı Erdoğan, 1967 sınırları temelinde, bağımsız, coğrafi bütünlüğü sağlanmış ve başkenti Doğu Kudüs olan bir Filistin Devleti'nin kurulması sağlanmadan Ortadoğu'ya barış ve istikrarın gelemeyeceğinin altını çizmiştir. Sayın Cumhurbaşkanı, bölgedeki çatışma ve sorunların temeli olarak da bunun (Filistin Devleti'nin varlığı) kabul edilmesinde geç kalınmasını işaret etmiştir. Daha sonra bu konuda önceki gün yaptığı telefon diplomasisini aktaran Erdoğan, Filistin Devlet Başkanı Mahmud Abbas, İsrail Cumhurbaşkanı Isaac Herzog, Mısır Devlet Başkanı Abdülfettah el Sisi, Katar Emiri Şeyh Temim ve diğer birçok devlet yöneticisiyle görüştüğünü belirterek, bu görüşmelerde bölgedeki son durumu tartıştıklarını belirtmiştir. Erdoğan, Birleşmiş Milletler (BM) Genel Sekreteri Antonio Guterres ve Rusya Federasyonu Devlet Başkanı Vladimir Putin'le de bu konuları görüşeceğini açıklamış ve bu konuda Türkiye'nin aktif çaba içerisinde olduğunu ima etmiştir. "Adil bir barışın kaybedeni olmaz" ilkesiyle hareket ettiklerini belirten Erdoğan, bölgedeki tüm aktörleri barışın tesisi için aktif sorumluluk almaya davet etmiştir. Sivil yerleşim yerlerini hedef almanın "kabul edilemez" olduğunu da belirten Türkiye Cumhurbaşkanı, bunun kimseye bir faydasının olmayacağını da sözlerine eklemiştir. Gazze'de olaydan sonra çok ağır bir bombardımanın başladığını söyleyen Erdoğan, bölgeye insani yardım ulaştırılması konusunda Türkiye'nin çalışmalarının sürdüğünü bildirmiştir. Türkiye'nin çatışmaların durmasını ve gerilimin düşürülmesini istediğini belirten deneyimli devlet adamı, bu konuda ellerinden geleni yapacaklarını da sözlerine eklemiştir. Ukrayna konusunda da diplomasi yoluyla barışı desteklediklerini belirten Erdoğan, tahıl koridoru konusunda da Türkiye'nin çaba içerisinde olduğunu açıklamıştır.

Erdoğan'ın özellikle Amerika Birleşik Devletleri'nde (ABD) yankı yaratan sözleri ise, Avusturya Başbakanı Karl Nehammer'in konuşmasının ardından söz almasıyla yaşanmıştır. Erdoğan, bu bölümde öncelikle her iki tarafta da çok ağır kayıplar yaşandığının altını çizmiş, daha sonra da bu noktaya nasıl gelindiğine dair görüşlerini özgürce ifade etmeye başlamıştır. Erdoğan, Filistin Sorunu'nun yıllardır çözülememesi nedeniyle bu noktaya gelindiğini belirtirken, Gazze'ye en temel insani ihtiyaç olan "su"yun bile verilmemesini eleştirmiştir. Bunun insan hakları ile bağdaşmadığını söyleyen Erdoğan, benzer şekilde elektrik verilmemesini de eleştirmiş ve bunun İnsan Hakları Evrensel Bildirisi'ne aykırı olduğunu söylemiştir. Gazze'ye su ve elektrik verilmemesi nedeniyle hastanelerin çok zor koşullarda çalıştıklarını belirten Erdoğan, İsrail'in hastane ve ibadethaneleri de vurduğunu iddia etmiştir. Bu konuda uluslararası toplumun sessizliğini kınayan Türkiye Cumhurbaşkanı, ABD'nin bölgeye yönelik uçak gemisi göndermesini ise bölgede yapılması planlanan katliama destek olarak yorumlamıştır. Amerikan uçak gemisinin İsrail'de olmasının mantıklı olmadığını iddia eden Erdoğan, bunun bir katliam hazırlığı olduğunu açıkça söylemiştir. Sadece Suriye'de ABD'nin 20'nin üzerinde askeri üssü olduğunu söyleyen Erdoğan, bir Kuzey Amerika ülkesi olan ABD'nin bir Ortadoğu ülkesi olan Suriye'de onlarca askeri üssünün olmasını anlamlı bulmadığını ifade etmiştir. Suriye'deki 23 askeri üs vasıtasıyla ABD'nin bölgeyi karıştırdığını ima eden Cumhurbaşkanı Erdoğan, aynı ABD'nin geçtiğimiz günlerde bir Türk SİHA'sını tehdit oluşturduğu gerekçesiyle indirmesini ise eleştirmiştir. ABD'nin NATO müttefiki olan Türkiye'ye neden böyle davrandığını anlamadığını belirten Erdoğan, ABD'nin bölgedeki terör örgütlerini de eğittiğini, yetiştirdiğini, silahlandırdığını ve Ortadoğu bölgesini kan gölüne çevirdiğini iddia etmiştir. Adil bir dünya düzeni kurmaktan başka çareleri olmadığını da söyleyen Erdoğan, bu şekilde sözlerine son vermiştir.

Cumhurbaşkanı Erdoğan'ın sözleri uluslararası basında hemen yer alırken, Washington'dan gelen ilk tepkiler, ABD yönetiminin bu açıklamalara çok sert bir karşılık vermeye hazırlandığını gösteriyor. Washington'daki kaynaklarıma göre, ABD Kongresi bu konuda Cumhurbaşkanı'nın açıklamalarını değerlendirmek için özel bir oturum bile başlatmış durumda. Cumhurbaşkanı Erdoğan'ın Filistin Sorunu'nun çözülmesi konusunda İsrail, ABD ve Batı dünyasına yönelik eleştirileri bence de gayet haklı ve yerinde. Zira Batılı müttefiklerimiz, burada yaşanan büyük insan hakları ihlallerini, Avrupa'nın geçmişinde yaşanan anti-Semitizm ve Nazi dönemi nedeniyle genelde görmezden gelmeyi tercih ediyorlar. Ancak Türkiye Cumhurbaşkanı da şu bağlamda eleştirilebilir; İsrail halkı ve İsrailli sivillerin maruz kaldığı böylesine gaddarca ve barbarca bir saldırıdan sonra, bu konuda biraz daha empati ile hareket etmek ve daha özenli açıklamalar yapmak gerekmez miydi? Bir diğer husus, İsrail'in bu olay sonrasında aşırı tepki vererek sivilleri öldürmesi riski ortadayken, ABD'nin İsrail üzerinde etkili olabilecek ve olası büyük insan kıyımlarını engelleyebilecek tek süper güç olarak bölgeye uçak gemisini göndermesini "katliam hazırlığı" olarak değerlendirmek gerçeklerle ne ölçüde örtüşmektedir? Şüphesiz, ABD bu konuda son yıllarda güvenilir bir arabulucu olmaktan çıkmış ve tamamen İsrail yanlısı hareket etmeye başlamıştır. Bu da, eleştirilmesi gereken bir durumdur. Ancak ABD gibi insan hakları konusunda Irak Savaşı sonrasında çok daha dikkatli davranmaya başlayan bir ülkeyi katliam planlamakla suçlamak, bence aşırıya kaçan bir yorum olmuş olabilir. ABD, uçak gemisini bölgedeki Amerikan vatandaşlarını tahliye etmek için Gazze'ye göndermiştir. Yani ABD'nin amacı öncelikle Amerikan vatandaşlarını kurtarmak ve bölgeden tahliye etmektir. Washington, Gazze'ye yönelik bir tahliye koridoru kurulması için de halen İsrail ve Mısır'la görüşmeler içerisindedir.

Sonuç olarak, Cumhurbaşkanı Erdoğan'ın ABD'ye yönelik sert sözleri, Gazze'deki sivil kayıpların ardından gelen duygusal tepkiler olarak değerlendirilmeli ve Türk-Amerikan ilişkilerinde yeni bir krize mahal verilmemelidir. Zira Türkiye'nin Washington Büyükelçisi Murat Mercan'ın aylardır ilişkileri normalleştirmek için yaptığı çabalar da bu durumda boşa gidebilecektir. Bu nedenle, ilerleyen günlerde Türkiye Cumhurbaşkanı'ndan daha yapıcı açıklamalar beklemek bence yerinde olacaktır. Ancak şurası kesindir ki, ABD'nin İsrail-Filistin politikası tek taraflı, hatalı ve sonuç vermeyen niteliktedir. Bölgede barış için ABD'nin küresel lider gibi davranarak harekete geçmesi ve Filistin'e bir barış planı ile gelmesi şarttır. Aksi takdirde, bölgedeki çatışmalar, terör olayları ve insan kayıpları artarak devam edecektir. Bu durum ise, küresel düzeni istikrarsız hale getirdiği için, ABD'nin liderliğine de zarar verecektir. Daha da önemlisi ise, sürekli çatışma ortamında yaşamak, İsrail halkının lehine bir durum değildir. Zira barışı ve güvenliği, belki de en çok, Holokost görmüş Yahudi halkının çocukları hak etmektedir. 

Doç. Dr. Ozan ÖRMECİ


Yeni Kitap: Almanya Siyasetine Giriş

 

İstanbul Aydın Üniversitesi Siyaset Bilimi ve Uluslararası İlişkiler (İngilizce) bölümü öğretim üyesi ve Uluslararası Politika Akademisi (UPA) Kurucu Genel Koordinatörü Doç. Dr. Ozan Örmeci ile UPA Almanya uzmanı ve köşe yazarı Yusuf Ertuğral'ın birlikte yazdıkları Almanya Siyasetine Giriş adlı kitap Urzeni Yayıncılık tarafından yayımlandı. 632 sayfalık kitapta, Almanya'nın siyasi yapısı, iç siyasetindeki gelişmeler, dış politikası ve Türkiye ile ilişkiler gibi konular işleniyor. Kitabın Önsöz bölümünü ise T.C. Dışişleri eski Bakanı Sayın Yaşar Yakış yazdı. Kitapta, ayrıca, Almanya Siyaseti konusunda uzman olan Prof. Dr. Murat Önsoy ve Dr. Klaus Jürgens gibi kişilerle yapılan röportajlar da yer alıyor. Kitapla alakalı önemli linklere aşağıdan ulaşabilirsiniz.