2014 Turkish Local Elections: First Impressions

Turkish people went to polls for municipal elections yesterday. Early results show that the governing Justice and Development Party (JDP) and its authoritarian leader Recep Tayyip Erdoğan had their sixth consecutive victory.[1] Current results show that JDP has got something around 45 %, whereas the pro-secular main opposition Republican People’s Party (RPP) got approximately 29 %, Turkish nationalist Nationalist Action Party got 15 % and pro-Kurdish Peace and Democracy Party (PDP) around 6 %.[2] Elections were overshadowed by fraud claims coming from opposition parties. In many Turkish cities power cuts took place similar to 2009 local elections and this increased suspicions over the elections.[3] Although for the country’s capital Ankara both JDP and RPP claim victory[4], the results clearly show that Erdoğan somehow achieved to secure his place before the Presidential elections that will take place in this summer in the country first time by the direct popular vote. In this piece, I’ll try to analyze 2014 Turkish local elections.

2014 Turkish local elections map[5]

First of all, the turnout rate for the elections were very high according to earlier results though the official results are still undeclared. Prime Minister Erdoğan successfully turned the local elections into a vote of confidence for his pragmatic Islamist vision. It seems like corruption scandals before the elections did not affect conservative voters since JDP lost only 5-6 % of votes compared to 2011 general elections. One thing is for certain; without a center-right party that could challenge Erdoğan’s power, JDP will continue to win because RPP and other parties could not appeal to Turkish conservatives. Speaking from the balcony at his party’s headquarters in Ankara, Erdoğan thanked his supporters and said “You stood up for Turkey’s ideals… For politics, for your party and your Prime Minister”.[6] He also warned that he would “enter the lair” of enemies who had accused him of corruption and leaked state secrets and added “They will pay for this”.[7] Erdoğan now seems confident to become a candidate for Presidency although the opposition still seems to have chance to beat him in such an election in the second round[8] if they could find a good candidate. JDP won 49 municipalities out of 81 in total.

The main opposition RPP’s strategy for this elections seems to produce not good results although the party increased its votes 3 % compared to 2011 general elections. RPP was very assertive in metropolis cities like Ankara and İstanbul with new candidates such as Mustafa Sarıgül and Mansur Yavaş who could appeal to rightist segments in the country also. Both candidates increased party’s votes seriously (especially Yavaş performed very well) but it still seems not enough to win the elections. In Ankara, the dispute continues and Yavaş claims victory against JDP candidate Melih Gökçek. Votes are very close (44 % to 43 %) and probably until the official declaration by the Turkish Supreme Electoral Council (Yüksek Seçim Kurulu) there will not be a winner. Even though RPP wins in Ankara, the results are still far from being a success. Party leader Kemal Kılıçdaroğlu tried everything to increase his party’s votes but without a center-right party that could challenge JDP, he seems desperate. RPP totally won 13 cities out of 81 including the country’s third biggest city İzmir.

Another victory for Erdoğan

Nationalist Action Party performed well in some cities and got new municipalities although they lost votes in big cities like İstanbul and Ankara. They won 8 municipalities and in some cities lost with small differences against JDP. It shows that NAP could do much more and challenge JDP power especially in Central Anatolia if they could come up with good candidates. The party could also face with a new leadership race  within since reactions against the party chair Devlet Bahçeli are increasing.

Peace and Democracy Party won 11 municipalities all in south-eastern Anatolia, which shows that the Kurdish question in Turkey is now a localized problem centered around Kurdish populated cities in the south-east region. The good thing about the party is that they encourage women participation into politics and two of their new municipal leaders (Gültan Kışanak and Dilek Hatipoğlu) are female politicians.[9]

Although totally they lost votes compared to previous elections, JDP and Erdoğan are clear winners of this election. The results show that pro-secular RPP’s natural borders in Turkish context is around 30 % for the moment and JDP’s power could be challenged only by another rightist party (obviously NAP could not do this). Thus, after the Presidential elections, we can see new efforts to resurrect the liberal center-right tradition in the country against the Islamic authoritarian tradition of Erdoğan and JDP.

Dr. Ozan ÖRMECİ

---

[1] Earlier victories were in 2002, 2007 and 2011 general elections and 2004 and 2009 local elections.

[2] “Ntv Seçim 2014”, NTV, Date of Accession: 31.03.2014 from http://secim.ntv.com.tr/2014-yerel-secimleri/canli-sonuc.

[3] “Seçim oyunu mu? Elektrikler kesildi”, Cumhuriyet, Date of Accession: 31.03.2014 from http://www.cumhuriyet.com.tr/haber/turkiye/55673/Secim_oyunu_mu__Elektrikler_kesildi.html.

[4] “Ankara yarışı nefes kesti, iki aday da ‘kazandım’ dedi”, Hürriyet, Date of Accession: 31.03.2014 from http://www.hurriyet.com.tr/gundem/26122247.asp.

[5] “Seçim 2014”, Hürriyet, Date of Accession: 31.03.2014 from http://www.hurriyet.com.tr/yerel-secim-2014/.

[6] “Turkey PM Erdogan claims election victory”, BBC, Date of Accession: 31.03.2014 from http://www.bbc.com/news/world-europe-26807067.

[7] Ibid.

[8] RPP and NAP votes totally make 44 % which is nearly equal to JDP votes. But these two parties differ on certain policies since RPP comes from Kemalist tradition and tries to transform into a pro-European social democratic party whereas NAP has always been a Turkish nationalist party.

[9] “BDP’nin kazandığı iller”, Hürriyet, Date of Accession: 31.03.2014 from http://fotogaleri.hurriyet.com.tr/galeridetay/81020/2/1/bdpnin-kazandigi-iller.

A Slap to Peace Process in Cyprus

Former President of the Republic of TRNC, Mehmet Ali Talat, a respected social democratic politician in northern Cyprus, was attacked by far right extremists in southern Cyprus yesterday.

Mr. Talat was present as a speaker at the panel talk, at which the US ambassador to Cyprus, high level Greek Cypriot officials, academics and officials from the European Commission were also present.[1]Around 100 members of far right party ELAM disrupted the event by shouting slogans and trying to attack the former President of the Republic.[2] According to Cyprus daily Cyprus Mail, “The group was pushed back by police and the event went ahead as scheduled. Reports said police arrested 3 people. An ELAM spokesman said it was a protest against the presence of Talat. US Ambassador to Cyprus John Koenig was also present at the event, organised by the technical university, TEPAK, Europe Direct, the EU representation, and Limassol citizens initiative for reunification.”[3]

Mehmet Ali Talat

After the shock, Talat said, “We should fight against fanaticism everywhere and we should win this fight. Because if they win, the peace process in the island would be impossible”.[4] Current President of the Republic of TRNC, Dr. Derviş Eroğlu comdamned the attack by adding that “all actors who are in favor of peace should be against such attacks”[5]. The Cyprus Republic government also comdemned the attack. Government spokesman Christos Stylianides said, “We will not allow similar incidents, that bring shame upon us all, to happen again. No one will terrorise democracy and the expression of views.”[6]

ELAM, The National Popular Front, is a far right political party that was established in 2011 in Cyprus.[7]The party has been the subject of controversy in the Cypriot media and the broader political scene. It has been repeatedly accused of promoting racism and being involved in some acts of violence.[8] Although not having any success at Parliamentary or Presidential elections, ELAM represents the popular anti-settlement view in the southern Cyprus and thus appeals to a larger audience emotionally.[9] ELAM is similar to other European far right parties that seem to increase their votes constantly in elections.

The recent attack is a serious slap to settlement process in the island and shows that the process will not be easy. The problem originates back to European Union’s double-standard practice towards Turkish Cypriots who voted in favour of the Annan Plan, but were punished by the EU with the membership of southern Cyprus to the organization.

Recent discovery of hydrocarbon resources in Israel and south Cyprus and EU’s search for alternative energy resources due to its high energy dependency on Russia, made Cyprus Dispute again an important matter. Negotiation talks for settlement were started again on this February.[10] The attack could be considered as an attack to settlement process and shows that creating peace would be really difficult with groups using violence as a mean to make political propaganda. The failure of the process on the other hand may lead to search for alternatives for the safe transportation of hydrocarbon resources of Israel and Cyprus to Europe.

Dr. Ozan ÖRMECİ

---

[1] “Mehmet Ali Talat “attacked” in South Cyprus”, Londra Gazete, Date of Accession: 27.03.2014 from http://www.londragazete.com/?p=10549.

[2] “Far right extremists disrupt reunification event”, Cyprus Mail, Date of Accession: 27.03.2014 from http://cyprus-mail.com/2014/03/26/far-right-extremists-disrupts-reunification-event/.

[3] Ibid.

[4] “Talat: ‘Bu mücadeleyi kazanmalıyız’”, Kıbrıs Postası, Date of Accession: 27.03.2014 from http://www.kibrispostasi.com/index.php/cat/35/news/129560/PageName/KIBRIS_HABERLERI.

[5] “Eroğlu, İkinci Cumhurbaşkanı Talat’a yapılan saldırıyı kınadı”, Kıbrıs Postası, Date of Accession: 27.03.2014 from http://www.kibrispostasi.com/index.php/cat/35/news/129558/PageName/KIBRIS_HABERLERI.

[6] “Far right extremists disrupt reunification event”, Cyprus Mail, Date of Accession: 27.03.2014 from http://cyprus-mail.com/2014/03/26/far-right-extremists-disrupts-reunification-event/.

[7] For the web site; http://www.elamcy.com/.

[8] For details  see; “ELAM (Cyprus)”, Wikipedia, Date of Accession: 27.03.2014 from http://en.wikipedia.org/wiki/ELAM_(Cyprus).

[9] In 2004, in a referandum for settlement in accordance with the “Annan Plan”, Greek Cypriot population voted down the UN Plan with 75.38 % no votes, whereas the minority Turkish Cypriot population voted for the Plan 64.91% in favour.

[10] “Cyprus to open fresh peace talks”, Financial Times, Date of Accession: 27.03.2014 from http://www.ft.com/intl/cms/s/0/d92d7200-9278-11e3-9e43-00144feab7de.html#axzz2t32cUVz0.

Turkish-Israeli Rapprochement?

Although Turkish-Israeli relations seem to have hit the bottom in the recent years[1] -especially after the “one minute”[2] and “low seat”[3] crises as well as the Mavi Marmara incident[4]-, in fact recent news in the Turkish media might be early signals of a Turkish-Israeli rapprochement in the near future. The turbulence in the Middle East due to Syrian civil war and the existence of jihadist groups in Syria and the newly discovered energy resources in the East Mediterranean as well as the Western confrontation with Russia in Ukraine and Caucasian in general shows that there is a comfortable ground for such rapprochement.

Turkish Deputy Prime Minister Bülent Arınç today announced that -thanks to efforts of American President Barack Obama-, Turkish-Israeli relations will get normalized after the local elections that will be made in Turkey on this Sunday.[5] Arınç added that after the normalization, the ambassadors in both countries may start to work normally.[6] Israeli unions on the other hand, recently announced that they removed their boycott decision for touristic visits for Turkey and the number of Israeli tourists coming to Turkey might reach its previous number in a few years.[7] These two news might not be that coincidental and might be the earlier signs of a rapprochement in the near future mainly because of the energy politics.

Newly discovered energy resources in the East Mediterranean close to south Cyprus and Israel may be the triggering reason for such rapprochement and new negotiations for the solution of Cyprus Dispute. In fact, East Mediterranean has always been thought to be a rich region in terms of hydrocarbon resources but because of the presence of resources in ultra-deep waters with more than 2 kilometers, efforts to discover these resources started in the early 21^st century thanks to technological developments and the high prices in the industry which necessitates the discovery of alternative resources.[8] The first significant discovery was made by Shell Company in Egypt’s Nile Delta region in 2003.[9] The second important discovery was made by Israel in 2009 in the Tamar 1 and Dalit 1 sites. In 2010, a giant field in the Leviathan block was discovered by a consortium comprising Noble Energy, Delek Drilling, Avner Oil and Ratio Oil.[10] The huge natural gas reserves of Tamar gas field[11] near Israel was discovered in 2009. Apart from the 235 billion m3 of gas reserves in that field, Leviathan is one of the biggest natural gas oil fields which have recently been discovered, with its 450 billion m3 of gas reserves also having increased the appetite of Noble Energy toward the region.[12] Some even claim that with further seismic research, the East Mediterranean region can possibly be the second Caspian basin. Moreover, according to U.S. Geological Survey predictions, there would be 3.5 trillion m3 of gas reserves equivalent to 20 billion barrels of oil in the East Mediterranean.[13]

Gas discoveries around Cyprus

Cypriot and Israeli governments are discussing to export their natural gas through the shipping of compressed natural gas to Greece and then to the rest of Europe or through a sub-sea pipelines starting from Israel and then leading to Greece via Cyprus. According to some experts, the shipping of compressed natural gas will be too expensive in addition to the problems of safety that will be caused without Turkey’s support to the project.[14] Thus, energy politics might necessitate these two countries as well as Cyprus and Greece to work together to provide a new energy rotation to the European Union which seems to be in a serious search for alternatives to Russian natural gas due to Russian aggression in Crimea.

More recently, an Israeli daily reported that it was at least 10 companies, including two Turkish energy firms, have presented offers in the tender for the exporting of natural gas from Israel’s Leviathan gas field to Turkey through a pipeline. Bidders include Turkey’s Zorlu Group, which already holds an indirect stake in an Israeli power plant, and a joint bid by Turcas Petrol and German electricity utility RWE,  according to Israeli daily Globes.[15] The daily cited unnamed sources as saying the bids for the natural gas ranged between 7 billion cubic meters (bcm) a year and 10 bcm, “amounts that could generate $22-31 billion revenue, assuming a 15-year gas supply contract at $6 per million British Thermal Units [mmBTU], the price of natural gas in Israel’s domestic market.”[16]

Another important motivation for Turkey and Israel to cooperate might be the security risks related to the civil war in Syria and the presence of radical groups near Turkish-Syrian border. Recent terror attack in Turkey[17] shows that radical organizations in the region pose a great threat towards not only to Syrian government, but also towards Israel and Turkey. Turkey and Israel might consider a counter-terrorist cooperation in the months to come because of these safety risks targeting them.

A third motivation could be the American pressure on two governments. American President Obama was the one who achieved to restart the dialogue between two Prime Minister Erdoğan and Benjamin Netanyahu previously. Geopolitical risks caused by Russia in Caucasian region force NATO members and Western allies to get rid of their problems and to work together on certain issues. As an ally to both countries for many decades, United States is the most disadvantaged country because of Turkish-Israeli conflict in the recent years.

However, Turkish-Israeli rapprochement might not be that easy because of certain reasons. The first reason is obviously Turkish Prime Minister Erdoğan’s harsh rhetoric towards Israel. Erdoğan uses anti-Israeli and sometimes even anti-Jewish sentiments as a way to increase his legitimacy in the Islamist groups within Turkey and outside. With Erdoğan in the picture, such rapprochement could be really difficult. However, a leftist party’s rapprochement with Israel also might not be that legitimate in the eyes of Turkish conservatives. Thus, a leadership change within the ruling Justice and Development Party (all signals point out President Abdullah Gül) or the emergence of a new center-right party which would appeal to Turkish conservatives might create a smoother transition. With Republican People’s Party (a pro-European social democratic party known with its sensitivity of secularism and Turkey’s Western orientation) at the government, this transition could still be successful but more efforts will be needed. A coalition government between RPP and Nationalist Action Party (NAP) could also work since NAP is known to be nationalist-conservative party having no prejudices against Israel. A change in the policy of Israel towards Palestine will also be needed for such a transition since Turkish people are really offended by the Israeli aggression towards Palestine. A leftist government or a coalition led by Israeli Labor Party could be advantageous in that case. In any scenario, the US help and involvement is crucial and absolutely needed.

Dr. Ozan ÖRMECİ

---

[1] For an analysis see; Kısacık, Sina (2012), “The Turkish Foreign Policy and in Justice and Development Party Era and the ‘Axis Shift’ Debate”, Uluslararası Politika Akademisi, Retrieved on 25.03.2014 from http://politikaakademisi.org/the-turkish-foreign-policy-in-justice-and-development-party-era-and-the-axis-shift-debate/.

[2] In early 2009, Turkish Prime Minister Recep Tayyip Erdoğan caused a distraction with tough walk against Israel in Brussels and a walk-off from the stage in the World Economic Forum in Davos known as “one minute” crisis.

[3] On January 12^th, 2010, “low seat” crisis occurred between Turkey and Israel. In a meeting between Vice Foreign Affairs Minister Danny Ayalon and Turkey’s ambassador to Tel Aviv, Oğuz Çelikkol, Ayalon did not shake the hands of Mr. Çelikkol and gave him a lower seat. After this event, Turkey called his ambassador in Tel-Aviv back.

[4] On May 31^st, 2010, a serious crisis happened between Turkey and Israel. An international aid flotilla led by Humanitarian Aid Foundation (IHH) trying to get attention the embargo in Gaza was stopped by Israeli army in the international waters. The Israeli army harshly intervened in the Mavi Marmara ship and killed 9 citizens and wounded 24 people. Turkey has been demanding an apology from Turkey before the public opinion, the acceptance of an independent investigation on the attacks toward the ships and the end of blockade in Gaza from Israel.

[5] “Arınç: İsrail ile anlaşma seçim sonrasında”, Hürriyet, Date of Accession: 25.03.2014 from http://www.hurriyet.com.tr/gundem/26079712.asp.

[6] Ibid.

[7] “İsrailli sendikalar boykotu kaldırdı, on binlerce İsrailli gelecek”, Hürriyet, Date of Accession: 25.03.2014 from http://www.hurriyet.com.tr/ekonomi/26080567.asp.

[8] Gürel, Ayla & Mullen, Fiona & Tzimitras, Harry (2013), “The Cyprus Hydrocarbon Issue: Context, Positions and Future Scenarios”, PCC Report 1/2013, Prio Cyprus Centre, p. 1.

[9] Ibid, p. 1.

[10] Ibid., p. 2.

[11] The Tamar gas field is a natural gas field in the Mediterranean Sea off the coast of Israel. The field is located in Israel’s exclusive economic zone, roughly 80 kilometres (50 mi) west of Haifa in waters 1,700 metres (5,600 ft) deep. While there have been small oil and gas discoveries in Israel over the decades, Tamar was the first large-scale hydrocarbon resource discovered in the country. It was also the first gas discovery made in geological layers dating back to the Oglio-Miocene era in the up-until-then little-explored Levant basin of the Eastern Mediterranean. Since Tamar’s discovery, large gas discoveries have been made in other analogous geological formations of the same age in the region. Since Tamar was the first such discovery, these gas containing formations have become collectively known as Tamar sands. For details see; “Tamar Gas Field”, Wikipedia, Retrieved on 31.07.2013 from http://en.wikipedia.org/wiki/Tamar_gas_field.

[12] Hasan Selim Özertem (2011), “Energy Games in the East Mediterranean”, Turkish Weekly, Retrieved on 31.07.2013 from http://www.turkishweekly.net/columnist/3569/.

[13] Ibid.

[14] “Doğu Akdeniz’de iki rakip proje”, Aydınlık, Retrieved on 31.07.2013 from http://www.aydinlikgazete.com/mansetler/20835-dogu-akdenizde-iki-rakip-proje.html.

[15] “At least 10 firms bid for Israel-Turkey gas pipeline: Report”, Hürriyet Daily News, Retrieved on 25.03.2014 from http://www.hurriyetdailynews.com/Default.aspx?pageID=238&nID=64066&NewsCatID=348.

[16] Ibid.

[17] “Turkey arrests three from Albania, Kosovo for ‘terror’ attack”, The Daily Star, Retrieved on 25.03.2014 from http://www.dailystar.com.lb/News/Middle-East/2014/Mar-21/250968-turkey-arrests-three-from-albania-kosovo-for-terror-attack.ashx#ixzz2wzfAM09D.

2014 Fransa Yerel Seçimleri

Avrupa’nın önemli demokrasilerinden Fransa’da yerel seçimler, 23 ve 30 Mart 2014 tarihlerinde iki turlu olarak gerçekleştirilecek. 36.681 komündeki Belediye Meclislerinin (Conseil Municipal) oluşturulacağı ve daha sonra Belediye Meclis üyelerinin (Les Conseillers Municipaux), 6 yıl görev yapacak olan Belediye Başkanları (Les Maires) ve Belediye Başkan Yardımcılarını (Les Maires Adjoints) seçeceği seçimlerin büyük bir rekabete sahne olması bekleniyor. Ülkenin siyasi ve kültürel başkenti Paris’in de dâhil olduğu seçim bölgelerinde yapılacak seçimler, ülkedeki genel oy oranının ortaya çıkması açısından da önemli bir gösterge olacak. Şimdi Fransa’nın yerel seçimlerine daha yakından bakalım.

Fransa yerel seçim haritası[1]

Avrupa’nın halen en merkezi yönetimlerinden birine sahip olan Fransa’da, yine de 1982’de sosyalist siyasetçi ve Mitterrand’ın İç İşleri Bakanı Gaston Defferre döneminde başlatılan yerelleşme (desantralizasyon) çalışmaları sayesinde belediyelerin gücü kademeli olarak arttı.[2] Act I adı verilen bu gelişmelerin ardından 2003-2004 yıllarında Jean-Pierre Raffarin’in Başbakanlığı döneminde Act II adı verilen reformlarla bu yetkiler genişletildi. 2010 yılında kimilerinin Act III adını verdiği önceki Cumhurbaşkanı Nicolas Sarkozy döneminde yapılan bazı reformlarla ise son halini aldı.[3] Fransa’da yerel yönetim yetkileri Avrupa’nın bazı ülkelerine kıyasla halen çok geride bulunuyor. Ancak mevcut Cumhurbaşkanı François Hollande’ın bu konuda ilerleyen yıllarda bazı adımlar atabileceği ifade ediliyor.

Seçimlerde en çok ilgi çeken yarış kuşkusuz başkent Paris’te olacak. Yarışın Fransız Sosyalist Partisi (PS) adayı Anne Hidalgo ile Halk Hareketi İçin Birlik (UMP) adayı Nathalie Kosciusko-Morizet arasında geçmesi bekleniyor. Son anketler, iki kadın aday arasından PS adayı Hidalgo’nun az farkla (% 52,5 – % 47,5) önde olduğunu gösteriyor.[4] Ancak ilk turda hiçbir adayın seçimi kazanması beklenmiyor. Son 2 dönemdir PS adayının kazandığı seçimlerde son ana kadar yarışın büyük bir rekabete sahne olacağı aşikâr.

Anne Hidalgo

Paris Belediye Başkan adaylarından 1959 İspanya doğumlu Anne Hidalgo, 2001 yılından beri belediyelerde çeşitli kademelerde görev almış tecrübeli bir isim.[5] 1994’ten beri PS üyesi olan Hidalgo, geçmişte çeşitli siyasi tartışmalara da dâhil olmuş ülkesinde iyi tanınan bir isim. Feminist bir siyasetçi olan Hidalgo’nun en dikkat çekici özelliklerinden birisi de fuhuş konusunda “prohibitionnisme” adı verilen yasakçılığı savunması.[6] Hidalgo’nun 2013 yılında kaleme aldığı “Mon Combat Pour Paris” (Paris İçin Kavgam) adlı bir kitabı da bulunuyor.[7]

Nathalie Kosciusko-Morizet

Diğer iddialı aday Nathalie Kosciusko-Morizet ise 1973 doğumlu çok genç bir siyasetçi. Daha önce Longjumeau (Essonne) Belediye Başkanlığı yapan Kosciusko-Morizet, İngiliz kadın lider Margaret Thatcher’a hayran olduğunu belirtiyor.[8] Polonya kökenli bir aileden gelen Kosciusko-Morizet, aynı zamanda çevre hakları konusunda da aktivist bir isim olarak biliniyor.[9] Yarışın bu iki dikkat çeken kadın aday arasında geçmesi bekleniyor. Son anketler Hidalgo’yu önde gösterse de, genel olarak Cumhurbaşkanı Hollande’ın performansından memnun olmayan seçmen, yerel seçimde de UMP’yi tercih edebilir. UMP açısından temel sorun ise, eski Cumhurbaşkanı Sarkozy ve partisinin son dönemde hep skandallarla birlikte anılıyor olması.[10]

Seçimlerde bir başka dikkat çeken konu ise, Türk kökenlilerin seçimlerde adaylıklarının artması. 23-30 Mart tarihlerinde gerçekleşecek seçimlerde 8 Türkiye kökenli aday oluşturdukları bağımsız listeler ile belediye başkanlığı için seçime giderek, bir ilke imza attılar. Fransa genelinde belediye başkanlığı içi yarışan Türkiye kökenli aday sayısı 8’e yükselirken, belediye encümen aday sayısı 136’ya ulaştı.[11] Bu konuda en dikkat çeken ve oy potansiyeli en yüksek Belediye Başkan adayları arasında, Valenton Belediye Başkan adayı Metin Yavuz, Chalette Sur Loing’da Halit Sumar, Nancy’de Bora Yılmaz, Strasbourg’da Tuncer Sağlamer, Doubs’da İlker Çiftçi, Mulhouse’da Kadir Ekici ve Fabersviller’de Şerafettin Güldal bulunuyor.[12] Ayrıca yerel seçimlerde basının ilgisini çeken ilginç adaylar da söz konusu.[13]

TRT’nin Fransa yerel seçimleri haberi

Seçimlerin ülkedeki genel oy oranlarını yansıtması açısından da önemli bir gösterge olacağı düşünülüyor. Özellikle son dönemde oylarının çok yükseldiği ifade edilen Marine Le Pen’in lideri olduğu Le Front National’in (Ulusal Cephe) seçimlerde göstereceği performans merak konusu. Yine iki büyük parti PS ve UMP arasında kimin daha çok oy alacağı, 2017 Cumhurbaşkanlığı seçimleri öncesinde bir test işlevi görecek. UPA adına Fransa seçimlerini takipte olacağız.

Yrd. Doç. Dr. Ozan ÖRMECİ

---

[1] “Municipales: la carte des 50 villes à enjeux”, Le Monde, Erişim Tarihi: 23.03.2014, Erişim Adresi:http://www.lemonde.fr/municipales/visuel/2014/03/12/50-villes-a-enjeux-pour-les-municipales_4363643_1828682.html.

[2] “Gaston Defferre”, Wikipedia, Erişim Tarihi: 23.03.2014, Erişim Adresi:http://en.wikipedia.org/wiki/Gaston_Defferre.

[3] “Guide to the 2014 French Locals”, World Elections, Erişim Tarihi: 23.03.2014, Erişim Adresi:http://welections.wordpress.com/guide-to-the-2014-french-elections/.

[4] “Fransa’da yerel seçim heyecanı”, Sabah, Erişim Tarihi: 23.03.2014, Erişim Tarihi:http://www.sabah.com.tr/Dunya/2014/03/13/fransada-yerel-secim-heyecani/.

[5] Detaylar için; “Anne Hidalgo”, Wikipedia, Erişim Tarihi: 23.03.2014, Erişim Tarihi:http://en.wikipedia.org/wiki/Anne_Hidalgo.

[6] “Anne Hidalgo”, Wikipédia, Erişim Tarihi: 23.03.2014, Erişim Tarihi:http://fr.wikipedia.org/wiki/Anne_Hidalgo.

[7] Bkz; http://www.amazon.com/Mon-combat-pour-Paris-Quand/dp/2081277697.

[8] “Paris mayoral candidate Nathalie Kosciusko-Morizet: I want to lure the French back from London”, The Telegraph, Erişim Tarihi: 23.03.2014, Erişim Adresi:http://www.telegraph.co.uk/news/worldnews/europe/france/9903389/Paris-mayoral-candidate-Nathalie-Kosciusko-Morizet-I-want-to-lure-the-French-back-from-London.html.

[9] Detaylar için; “Nathalie Kosciusko-Morizet”, Wikipedia, Erişim Tarihi: 23.03.2014, Erişim Tarihi:http://en.wikipedia.org/wiki/Nathalie_Kosciusko-Morizet.

[10] Bu konuda bir yazı için; Araz, Gizem (2014), “Sarkozy’ye Eski Başdanışmanından Darbe”, Uluslararası Politika Akademisi, Erişim Tarihi: 23.03.2014, Erişim Adresi: http://politikaakademisi.org/sarkozyye-eski-basdanismanindan-darbe/.

[11] “Belediye Başkan Adaylarından Çağrı, ‘Haydi Sandığa’”, Avrupa Gazetesi, Erişim Tarihi: 23.03.2014, Erişim Tarihi: http://www.avrupagazete.com/siyaset/43705-belediye-baskan-adaylarindan-cagri-haydi-sandiga.html.

[12] “Belediye Başkan Adaylarından Çağrı, ‘Haydi Sandığa’”, Avrupa Gazetesi, Erişim Tarihi: 23.03.2014, Erişim Tarihi: http://www.avrupagazete.com/siyaset/43705-belediye-baskan-adaylarindan-cagri-haydi-sandiga.html.

[13] Bu konuda bir haber için; “Municipales 2014: tour de France de ces candidats les plus inattendus”, Le Figaro, Erişim Tarihi: 23.03.2014, Erişim Tarihi: http://elections.lefigaro.fr/municipales-2014/2014/02/25/01052-20140225ARTFIG00206-municipales-2014-tour-de-france-de-ces-candidats-les-plus-inattendus.php.

2014 Kosta Rika Başkanlık Seçimleri

Orta Amerika ülkelerinden Kosta Rika’da Başkanlık seçimlerinin 2. turu 6 Nisan 2014 tarihinde yapılacak. Bu yazıda Kosta Rika’daki siyasi yapıyı ve Başkanlık seçimlerini mercek altına alacağım.

Batısı Büyük Okyanus, doğusu ise Karayip Denizi ile çevrili olan Kosta Rika, ordusu bulunmayan dünyadaki az sayıda ülkelerden birisidir.[1] Ayrıca ülkenin birçok Orta ve Güney Amerika ülkesinden farklı olarak, güçlü bir demokrasi geleneği bulunmaktadır. Kosta Rika 1949 yılında demokrasiye geçmiş[2], Huntington’ın ifadesiyle 2. dalga demokrasileri içerisinde yer alan istisnai bir ülkedir. İlk kez 1889’da demokratik seçimlere sahne olan ülkede demokrasinin tam olarak oturması 1948 yılındaki 44 gün süren ve çoğu sivil 2.000 kişinin hayatını kaybettiği iç savaşı izleyen bu dönüşüm sayesinde olmuş ve bugüne kadar ülkede 13 demokratik seçim yapılmıştır.[3] Kıvanç Sağır’a göre 1949’dan bugüne kadar geçen süre zarfında “Kosta Rika’nın ciddi bir güvenlik sorunuyla karşılaşmamış olması, yakın tarihi darbelerle, savaşlarla ve çetelerle anılan Orta Amerika’da kayda değer bir başarıdır. Öyle ki bugün Kosta Rika ordusu olmamasına rağmen Şili ve Uruguay’ın ardından Latin Amerika’nın en güvenli ülkesi olarak gösterilmektedir. Demokrasi endeksinde ise dünyada 22, Latin Amerika’da ise Uruguay’ın ardından ikinci sırada yer almaktadır.”[4]Kosta Rika, barış konusunda da uluslararası platformlarda da adından söz ettiren bir ülkedir. 1970’li ve 1980’li yılları uzun süren savaşlarla geçiren Orta Amerika’da Kosta Rika aktif tarafsızlık politikasını tercih etmiş ve ülke içinde de geniş şiddet olaylarıyla karşılaşmamıştır. Hatta 1986-1990 yılları arasında devlet başkanlığı yapmış olan Oscar Arias Sanchez, Orta Amerika’daki çatışmalarda barış yapıcı rolüyle 1987 yılında Nobel Barış Ödülü’nü dahi kazanmıştır.[5] Birleşmiş Milletler’in yayınladığı insani gelişmişlik endekslerinde hep üst sıralarda yer alan Kosta Rika, örneğin 2010 yılında kendi gelir grubundaki ülkeler arasında en üst sırada yer almış, dünya genelinde de 62. sırada yer almıştır.[6] 2009 yılında New Economic Foundation (NEF) tarafından ülkeye “dünyanın en yeşil ve mutlu ülkesi” payesi de verilmiştir.[7] Çevre konusunda da ülkenin ileri bir seviyede olması dikkat çekmektedir. 2010 yılı Çevre Performansı Endeksi’nde ülke dünyada 5., Amerika’da ise 1. olarak dikkat çekmiştir.[8]

İşte istikrarsızlığın hâkim olduğu bir coğrafyada dikkat çeken başarılar kazanan Kosta Rika’da, görev süresi dolan ülke tarihinin ilk kadın Devlet Başkanı olan Laura Chinchilla Miranda’nın yerine geçecek kişinin seçileceği Başkanlık seçimlerinin ilk turu 2 Şubat’ta yapılmıştır. 13 adayın yarıştığı ilk turda, iddialı adaylardan Luis Guillermo Solis Rivera oyların % 30,64’ünü, favori gösterilen aday Johnny Francisco Araya Monge ise % 29,71’ini alarak 2. tura kalmışlardır.[9] İlk turda en büyük sürprizi ise % 17 gibi azımsanmayacak bir oy oranına ulaşan ancak 2. tura kalamayan sol görüşlü avukat José María Villalta yapmıştır.[10] İlk turdaki bu yakın oy oranları nedeniyle 2. turun da çekişmeli geçmesi beklenirken, sürpriz bir karar alan iktidardaki Milli Kurtuluş Partisi yani Partido Liberación Nacional – PLN’nin adayı Araya, ilk turdaki düşük oy oranlarını ve anketlerde rakibinden geride olmasını gerekçe göstererek kampanyasına devam etmeyeceğini açıklamıştır.[11] Araya seçimlerde yarışmaya devam edecektir ancak kendi ifade ettiği gibi seçimleri kazanma şansı düşük gözükmektedir. Bu nedenle seçimlere Luis Guillermo Solis favori olarak girmektedir. Şimdi Solis ve Araya’nın kariyerlerine daha yakından bakalım.

Laura Chinchilla

Seçimlere son gelişmeler üzerine büyük favori olarak giren Luis Guillermo Solis Rivera, 1958 doğumlu bir siyasetçidir. Sosyalist çizgideki Vatandaş Hareketi Partisi yani Partido Acción Ciudadana – PAC’ın adayı olarak seçimlere giren Rivera, daha önce 1986-1990 yılları arasında devlet başkanlığı yapmış olan ve Orta Amerika’daki çatışmalarda barış yapıcı rolüyle 1987 yılında Nobel Barış Ödülü’nü kazanan Oscar Arias Sanchez’e danışmanlık yaparak adını duyurmuştur.[12] Diplomatlık tecrübesi de bulunan Solis, seçim kampanyası döneminde rüşvet ve yolsuzluklara savaşmayı, altyapı hizmetlerini geliştirmeyi ve Kosta Rika’nın çevreyle barışık kalkınmasını sürdürmeyi vaat etmiştir.[13]

Luis Guillermo Solis

Kampanyasını erken sonlandırmasına rağmen seçimlere girecek olan PLN’nin adayı Araya ise, 1957 doğumlu ve daha önce ülke başkenti San José’de Valilik yapmış deneyimli bir isimdir. Seçimlere favori olarak giren Johnny Francisco Araya, ilk turdaki % 29,71’lik performansı sonrası büyük bir hayal kırıklığına uğramış, 2. tur öncesi yapılan anketlerde rakibinin çok gerisinde olduğu ortaya çıkınca da, 6 Mart tarihinde kampanyasını durdurmuştur.[14] Ülkede artan işsizlik oranları nedeniyle iktidardaki Laura Chinchilla ve partisi PLN’nin hedef gösterilmesi, Araya’nın seçimlerdeki başarı şansını azaltmaktadır.[15] Araya kendisini partisi ve başarısız bulunan Devlet Başkanı Chinchilla’dan farklı göstermeye çalışmasına karşın, anketlerde işinin çok zor olduğu görülmektedir.

Johnny Francisco Araya

6 Nisan’da yapılacak olan 2. turda Başkanlık yarışını Luis Guillermo Solis’in kazanması beklenmektedir. Zira ilk turda bir diğer sol aday Villalta’ya kayan oylar 2. turda Solis’e gidecek ve Solis’in oy oranı yüzde 50’lerin üzerine çıkacaktır. Araya’nın kampanyasına erken son vererek, seçmene ümitsiz olduğunu göstermesi de Solis’in oy oranlarında bir artışa sebebiyet verebilir. Bu nedenle Kosta Rika’da yapılacak olan seçimlerde Solis’in kazanması gerçekçi bir sonuç olarak gözükmektedir.  Ancak 3 Şubat’ta yapılan Parlamento seçimlerinde PLN’nin oyu düşmesine karşın seçimleri oyu artan PAC’ın önünde tamamlaması, herşeye rağmen Araya’nın bir şansı olabileceğini göstermektedir.[16]

Yrd. Doç. Dr. Ozan ÖRMECİ

---

[1] “Kosta Rika”, Vikipedi, Erişim Tarihi: 22.03.2014, Erişim Adresi: http://tr.wikipedia.org/wiki/Kosta_Rika.

[2] “Costa Rica”, Wikipedia, Erişim Tarihi: 22.03.2014, Erişim Adresi:http://en.wikipedia.org/wiki/Costa_Rica.

[3] Kosta Rika tarihi hakkında bir inceleme için; Sağır, Kıvanç (2013), “Kosta Rika’nın Demokrasi Geleneği”,Uluslararası Politika Akademisi, Erişim Tarihi: 22.03.2014, Erişim Adresi:http://politikaakademisi.org/kosta-rikanin-demokrasi-gelenegi/.

[4] Sağır, Kıvanç (2013), “Kosta Rika’nın Demokrasi Geleneği”, Uluslararası Politika Akademisi, Erişim Tarihi: 22.03.2014, Erişim Adresi: http://politikaakademisi.org/kosta-rikanin-demokrasi-gelenegi/.

[5] Sağır, Kıvanç (2013), “Kosta Rika’nın Demokrasi Geleneği”, Uluslararası Politika Akademisi, Erişim Tarihi: 22.03.2014, Erişim Adresi: http://politikaakademisi.org/kosta-rikanin-demokrasi-gelenegi/.

[6] “Costa Rica”, Wikipedia, Erişim Tarihi: 22.03.2014, Erişim Adresi:http://en.wikipedia.org/wiki/Costa_Rica.

[7] “Costa Rica is world’s greenest, happiest country”, The Guardian, Erişim Tarihi: 22.03.2014, Erişim Adresi: http://www.theguardian.com/environment/2009/jul/04/costa-rica-happy-planet-index.

[8] “Costa Rica”, Wikipedia, Erişim Tarihi: 22.03.2014, Erişim Adresi:http://en.wikipedia.org/wiki/Costa_Rica.

[9] “Republic of Costa Rica Election For President”, Election Guide, Erişim Tarihi: 22.03.2014, Erişim Adresi: http://www.electionguide.org/elections/id/2780/.

[10] “Presidential Elections in El Salvador and Costa Rica Are Headed for Runoffs”, The New York Times, Erişim Tarihi: 22.03.2014, Erişim Adresi: http://www.nytimes.com/2014/02/04/world/americas/presidential-elections-in-el-salvador-and-costa-rica-go-to-runoffs.html?_r=0.

[11] “Costa Rica candidate quits election bid, paves way for leftist”, Reuters, Erişim Tarihi: 22.03.2014, Erişim Adresi: http://www.reuters.com/article/2014/03/05/us-costarica-election-idUSBREA2423Q20140305.

[12] “Luis Guillermo Solís”, Wikipedia, Erişim Tarihi: 22.03.2014, Erişim Adresi:http://en.wikipedia.org/wiki/Luis_Guillermo_Sol%C3%ADs.

[13] “Luis Guillermo Solís”, Wikipedia, Erişim Tarihi: 22.03.2014, Erişim Adresi:http://en.wikipedia.org/wiki/Luis_Guillermo_Sol%C3%ADs.

[14] “Costa Rica candidate quits election bid, paves way for leftist”, Reuters, Erişim Tarihi: 22.03.2014, Erişim Adresi: http://www.reuters.com/article/2014/03/05/us-costarica-election-idUSBREA2423Q20140305.

[15] “Presidential Elections in El Salvador and Costa Rica Are Headed for Runoffs”, The New York Times, Erişim Tarihi: 22.03.2014, Erişim Adresi: http://www.nytimes.com/2014/02/04/world/americas/presidential-elections-in-el-salvador-and-costa-rica-go-to-runoffs.html?_r=0.

[16] “Costa Rican general election, 2014”, Wikipedia, Erişim Tarihi: 22.03.2014, Erişim Adresi:http://en.wikipedia.org/wiki/Costa_Rican_general_election,_2014.